Όπου βρίσκουμε μαζεμένους, τον Grassshoper, τον Dave Fridmann, τον Andrew Weatherall, τον Jeff Ament των Pearl Jam, τους Death In Vegas και τον Keith Tenniswood των Two Lone Swordmen, δεν μπορεί παρά να συμβαίνει κάτι σπουδαίο ή τουλάχιστον αξιόλογο. Και μιας και η Dot Allison έχει παραδώσει τα διαπιστευτήριά της ως μια post-acid house, αλλά και dream-pop, Dusty Springfield, είτε με τους One Dove, είτε με το σόλο ντεμπούτο της, μια σοβαρή κι οργανωμένη κατάδυση στον κόσμο του electro είναι οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα.
Φτάνοντας, στην εφηβεία σου, να ασχολείσαι με τους New Order, This Mortal Coil, τους The Shangri-las και τους The Velvet Underground, αυτά παθαίνεις όταν όλα αυτά ζυμώνονται σε κάτι δημιουργικό, όχι οπωσδήποτε νέο, αλλά τουλάχιστον όχι τόσο 'πατημένο'. Μάλιστα, το γραμμένο και "παραχθέν" από την ίδια "We Are Science", αποτελεί την πιο ουσιαστική εκδοχή του Afterglow, έχοντας αυτό το κάτι παραπάνω που έλειπε από το τελευταίο, έστω κι αν χρειάζεται να καταφύγει σε πιο κρύα κλίματα.
Τα αέρινα φωνητικά συνεννοούνται άριστα με τους μηχανικούς ρυθμούς και την πηγαία μελαγχολία που κρύβεται βαθιά μέσα στο beat workshop που έχει ετοιμάσει. Τα αναλογικά synthie αυτονομούνται, η ίδια μένει ατάραχη και ultra-cool, τα παγωμένα όνειρα φέρνουν κοντά τους Depeche Mode, τους Electribe 101, τους New Order, τους Massive Attack.
Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο πανστυλιστικό χάος, ούτε για μια τεράστια απομάκρυνση από αυτά που γνωρίζαμε από εκείνη. Είναι απλά μια καλοδουλεμένη, μέσα στην acid αναρχία της, πλοκή σε κρύα, ατμοσφαιρικά δωμάτια, χωρίς κάποιο συγγραφικό οίστρο και πάλι (είναι βέβαια ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει από τη φωνή και τα χεράκια της), αλλά με ένα συνδυασμό υπνωτικών electro ρυθμών, μικρών υπερβάσεων και μειλίχιας, αέρινης ερμηνείας, που σαγηνεύει με τις αντιθέσεις και το στυλ του.
Ό,τι πρέπει δηλαδή για τα μακρά hangovers...
