Όλη η ιστορία για την ενασχόληση μου με τους The Cooper Temple Clause άρχισε όταν έπεσε στα χέρια μου ένα cd με τραγούδια από μερικά καινούργια συγκροτήματα. Το συγκεκριμένο cd περιείχε το ‘Did you miss me?’, εναρκτήριο track και στο ντεμπούτο τους ‘See this through and leave’, που ξεκινούσε με ένα διαπεραστικό ηλεκτρονικό ήχο συνοδεία δυνατού μπάσου, συνέχιζε μέσα σε ένα χάος από κιθάρες και πλήκτρα και κατέληγε με άγρια φωνητικά να σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα.
Υποσυνείδητα μου πέρασε ως σκέψη μια ιδανική περίπτωση η μπάντα από το Reading να είχε στο ενεργητικό της και άλλα τέτοια σπουδαία τραγούδια κάτι που ταυτόχρονα θα την κατέτασσε σαν το next big thing της βρετανικής σκηνής. Βρίσκοντας τις επόμενες μέρες το cd τους δεν μπορώ να πω ότι αντέδρασα ανάλογα με την πρώτη μου επαφή.
Σε αρκετά σημεία ο τραγουδιστής τους, Ben Gautrey, ακούγεται ακριβώς όπως και ο Liam Gallagher των Oasis κάτι που πραγματικά με απογοήτευσε και συνάμα με έκανε να αναρωτηθώ αν το τελικό αποτέλεσμα ικανοποίησε τις φιλοδοξίες των μελών.
Η αρνητικότητα που έδειξα μετά από την συγκεκριμένη διαπίστωση στο άκουσμα του ‘See this through and leave’ άρχισε σιγά σιγά να απομακρύνεται. Η μουσική πλευρά του σε καμία περίπτωση δεν ήταν εξίσου άσχημη. Κάθε άλλο μάλιστα. Όμορφες μελωδίες στα ‘Who need enemies?’, ‘Amber’, ‘Digital observations’ σε συνδυασμό με δυνατά ξεσπάσματα στα ‘Film-maker’, ‘Pazer attack’ και ένα ‘555-4823’ λες και βγήκε από το ‘Tri repetae’ των Autechre(???).
Παρόλα αυτά έμεινα μετέωρος στην απόφασή μου για το αν μου άρεσαν ή όχι. Το μόνο συμπέρασμα που κατάφερα να βγάλω είναι ότι μπορούν να κάνουν στο μέλλον δουλειές άξιες προσοχής αν και μόνο αν διώξουν το φάντασμα του Liam από τα φωνητικά και απολείψουν λάθη σε θέματα παραγωγής, αφού εδώ ο Paul Corkett έδωσε μαθήματα overdosing της κονσόλας.
Υποθετικά αποφεύγοντας τα και τώρα σίγουρα θα έπαιρναν κάτι παραπάνω. Αναγκαστικά όμως στην παρούσα φάση:
