Περίεργοι τύποι αυτοί οι Ikara Colt…
Με την πρώτη ακρόαση της παρθενικής δισκογραφικής τους δουλειάς θα έλεγε κάποιος, και όχι εντελώς άδικα, ότι απλά αποτελούν μια πιο punk εκδοχή ενός συνόλου συγκροτημάτων που γνώρισε τόσο hype και τόση προώθηση όσο το grunge στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Το σύνολο αυτό, δεν είναι άλλο από τους Strokes, B.R.M.C., International Noise Conspiracy, etc., etc., etc.
Προσοχή όμως. Με την δεύτερη ακρόαση καταλαβαίνεις ότι η μουσική τους συγγένεια είναι μόνο στα χαρτιά. Τα ινδάλματα, ή έστω οι μουσικοί τους μέντορες, δεν είναι σε καμιά περίπτωση τα προαναφερθέντα groups. Οι Ikara Colt είναι κατά βάση επηρεασμένοι από τα μεγάλα ονόματα του punk. Τους Sex Pistols, τους Ramones, τους Dead Kennedys και γιατί όχι τους post punk ήρωες των 80's, αφού σε μερικά σημεία του 'Chat and business' είναι εμφανέστατη η αγάπη τους σε ονόματα όπως οι New Order ('At the lounge').
Δυνατές κιθάρες, που σε ορισμένα σημεία οργιάζουν πίσω από τα drums, τα οποία έχουν σε όλη την διάρκεια του cd τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα φωνητικά παραμορφωμένα, οι στίχοι αρκετά έξυπνοι και ένα ντεμπούτο άκρως ελπιδοφόρο. Τα δυνατότερα σημεία του, είναι τα 'One Note', το single 'Sink Venice', το 'Here we go again', που θα κάνει τον Jello Biafra να νιώθει αρκετά περήφανος για τον εαυτό του και τέλος το 'May B 1 day', σίγουρα η μελωδικότερη στιγμή.
Τώρα αν θέλετε να κατηγοριοποιήσετε τους Ikara Colt, ο πρώτος συνδυασμός που μου έρχεται στο μυαλό είναι να βάλετε τον Matt Cameron (Screaming Trees) στα drums, να τζαμάρει με τους Girls Against Boys και πίσω από την κονσόλα να βρίσκεται ο John Lydon…
