Η Βόρεια Αγγλία μας έχει συνηθίσει σε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, στον χώρο της μουσικής με κιθάρες. Ένα από τα τελευταια είναι σίγουρα οι Doves από το Manchester. Το ντεμπούτο τους, Lost Souls (2000) ήταν πραγματικά ένα κλασικό βρετανικό κιθαριστικό άλμπουμ, που ειλικρινά, δεν έχω κουραστεί ακόμα να ακούω. Αλάνθαστες κιθάρες, αλάνθαστες μελωδίες, αλάνθαστο ταξιδιάρικο rock. Ένα στολίδι, δεν διστάζω να το πω.
Οι Doves επέστρεψαν λοιπόν, με ένα δεύτερο και ελπιζω όχι τελευταίο δίσκο, αν κρίνω από τον τίτλο. Μετά τα πρώτα ακούσματα, για να παίξω λίγο με τις λέξεις, μπορώ να πω ότι αν το ντεμπούτο τους ήταν περισσότερο rock, το The Last Broadcast, είναι περισσότερο ταξιδιάρικο. Κλέβω τα λόγια του Johnny Marr (χρειάζεται συστάσεις;) που τους περιγράφει σαν μια άπειρη μελαγχολική ομορφιά, που στις 3 το πρωί, έρχεται στη ζωή.
Μια σύντομη, Pink Floyd εισαγωγή και ο δίσκος ανοίγει με το Words, το ίδιο τραγούδι που τα συγκροτήματα με κιθάρες γράφουν, από την εποχή των Byrds μέχρι την εποχή των Stone Roses. Στο There Goes The Fear, ονειρικές αρμονίες εναλλάσσονται ξεσπάσματα στα τύμπανα και το τραγούδι κλείνει με ένα πρωτότυπο, όμορφο τελείωμα. Πρέπει να το ακούσετε για να καταλάβετε.
Πολύ καλές στιγμές του δίσκου, μια διασκευή σε ένα τραγούδι των King Crimson (μη σας φοβίζει το όνομα King Crimson, όσοι γεννηθήκατε το έτος 1977 όπως εγώ) και το πανέμορφο, ακουστικό Friday's Dust.
Επίσης, το Caught By The River, που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ένα single των Smiths το οποίο δεν έτυχε να ακούσουμε ποτέ. Πολύ καλές οι ενορχηστρώσεις των Doves, στα φωνητικά και στα έγχορδα, δίνουν στον δίσκο μια ονειρική χροιά, χωρίς ποτέ να γίνονται υπερβολικές.
Τέλος πάντων, επειδή η μουσική ακούγεται, δεν διαβάζεται, κλείνω λέγοντας ότι το The Last Broadcast, για μένα αξίζει πραγματικά. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα συγκροτήματα, που συνεχίζουν να παίζουν με πάθος, τη μουσική που αγάπησα, και μεγάλωσα ακούγοντας.
