Όσο και να συμπαθούμε τους Neil Tennant και Christopher Lowe δεν μπορούμε να μη διακρίνουμε ότι έχουν πάρει την κατιούσα εδώ και πολλά χρόνια. Η νέα τους δουλειά απλά επιβεβαιώνει αυτή τη διαπίστωσή μας. Μια δουλειά που φέρνει τους δύο Pet Shop Boys στο τεραίν των Jesus And Mary Chain υπό το πιο synth πρίσμα των ιδίων, αλλά βρίσκεται έτη φωτός από τις καλές δημιουργίες της βρετανικής κιθαριστικής μουσικής.
Αν χρησιμοποιούσαμε και τη συνήθη έκφραση "αμήχανη αντιμετώπιση" της βοήθειας του βασικού και καθοριστικού για τον ήχο, καλεσμένου τους, δεν θα ήμασταν και πολύ μακριά. Βλέπετε, ο ex-Smiths Johnny Marr κάνει εδώ αισθητή την παρουσία του, δίνοντας ένα σαφή 80s indie κιθαριστικό τόνο στις γνωστές electro-pop εμμονές τους.
Παρ' όλ' αυτά, ο ήχος, κιθαριστικός και παράλληλα πιο μελαγχολικός, παρά τις αλλαγές του, δεν ξενίζει τους fans, είτε γιατί οι δυο τους έχουν το χάρισμα να δίνουν πάντα το δικό τους στίγμα, είτε γιατί οι αλλαγές αυτές δεν είναι παρά μια συγκέντρωση διάσπαρτων ιδεών και διαθέσων από τη μέχρι τώρα δισκογραφία τους. Αυτή τη φορά παίρνουν σάρκα και οστά, αποκτούν συγκεκριμένη μορφή και παρουσιάζονται ως ένα ευαίσθητο δημιούργημα που όχι μόνο δεν απέβαλλε το σαρκαστικό προσωπείο του, αλλά το έστρεψε εναντίον τους.
Αυτό που ίσως ξενίσει τους fans είναι το μέτριο υλικό, που ακυρώνει το στόχο και τις καλές προθέσεις τους. Μπορείς να τραγουδήσεις τους στίχους του Μπιτλικού "I Get Along", του συγκλονιστικού "Here", αλλά και του πρωτότυπου "The Night I Fell In Love", όπου αναφέρονται σε ένα gay groupie που ερωτεύεται τον Eminem (με στίχους όπως: "He said we could be secret lovers, just him and me ... over breakfast we made jokes, about Dr. Dre and his homies and folks. Neither of us asked if or when we would see each other again. But I thought that was cool, 'cause I was already late for school. By then, I'd fallen in love").
Από την άλλη, κανένα από τα υπόλοιπα κομμάτια δεν βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα, χωρίς όμως και να αφήνει κάτι πίσω του. Κάτι σε ...b-sides των Electronic δηλαδή. Δεν είναι λοιπόν τα riffs και οι συγχορδίες που ενοχλούν, ούτε και ο περιορισμός του ειρωνικού χαμόγελου, χάριν μιας πιο εξομολογητικής διάθεσης (ίσα-ίσα, αυτό γοητεύει!), αλλά η ίδια η ουσία.
