Να τολμήσω να πω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την παρθενική κυκλοφορία ενός από τα σπουδαιότερα νέα groups που θα μας έρθουν μέσα στο 2002 από την Αμερική για να μας μείνουν για αρκετό καιρό ακόμα; Το τολμάω!
Και γιατί όχι άλλωστε; Όλα είναι υπέρ τους προς το παρόν. Κατ’αρχάς είναι το όνομα, Yeah Yeah Yeahs, τι θα λέγαμε εμείς, Γιεγιέδες; Τόσο απλό και καλό που αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να μην το έχουν χρησιμοποιήσει άλλοι παλαιότερα...
Δεύτερον μας έρχονται από την Νέα Υόρκη... Δεν νομίζω να χρειάζεται να αναλυθεί ποια η σημασία της Ν.Υ. αυτή την περίοδο ειδικά. Έχοντας ήδη ανοίξει τις συναυλίες αρκετών άλλων ήδη επιτυχημένων συμπατριωτών τους, έχουν σίγουρα τις καλύτερες διαπιστεύσεις. Οι The Strokes, The White Stripes, The Moldy Peaches, αλλά και οι Jon Spencer Blues Explosion, των οποίων τελευταίων ανοίγουν τις συναυλίες στις περισσότερες Ευρωπαϊκές και Αμερικάνικες πόλεις αυτό τον καιρό, δεν μπορούν να κάνουν λάθος.
Φυσικά μετά από όλα αυτά δημιουργήθηκε και το hype στον έντυπο και ηλεκτρονικό μουσικό αμερικάνικο και όχι μόνο Τύπο. Δικαιολογημένο; Να το πιστέψουμε; Αυτά τα ερωτήματα είχα και εγώ μέχρι που έπεσε στα χέρια μου εδώ και κάποιες μέρες το πρώτο EP του τρίου από το Brooklyn.
Ναι να το πιστέψουμε, το hype είναι δικαιολογημένο.
Οι Yeah Yeah Yeah κατ’αρχάς αποτελούνται από την Karen O στα φωνητικά, τον Brian Chase στα drums και Nick Zimmer στις κιθάρες. Απλά πράγματα δηλαδή, χωρίς καν μπάσο! Τα πέντε τραγούδια που παρουσιάζουν στο πρώτο τους EP αποτελούν ένα πρώτης τάξεως δείγμα του underground art punk της Νεοϋορκέζικης σκηνής, με την Karen O να φαντάζει ως μία νέα Polly Harvey στα πρώτα της βήματα.
«As A Fuck, Son, You Sucked!» φτύνει η καταπληκτικά αληθοφανής Karen O στο “Bang” που ανοίγει το EP, και ακούγεται σαν πραγματικά να το εννοεί. Η νεαρή Αμερικανίδα καταφέρνει με μια σπάνια υποκριτική ικανότητα στον τρόπο που τραγουδάει, να μετατρέπεται εύκολα από μια σεξουαλικά απογοητευμένη δυναμική γυναίκα που ξεφτιλίζει τον εραστή της, σε δήθεν αστέρι της τέχνης που τα έχει βάλει με την μοντέρνα ζωή, με φωνητικά τόσο εκφραστικά και παραστατικά που εκτός των άλλων λειτουργούν ως ένα ακόμα μουσικό όργανο στην δομή των τραγουδιών.
Από την άλλη, ο Brian Chase ξεχωρίζει, ο οποίος εκτός από την δουλειά του με τους Yeah Yeah Yeahs, είναι ένας από τους καλύτερους νέους jazz drummer της Νεοϋορκέζικης σκηνής, και αυτό είναι προφανές από τον τρόπο που παίζει: Ακαθόριστοι και εναλλασσόμενοι αρκετές φορές ρυθμοί, με ορισμένα free jazz στοιχεία βαθιά ριζωμένα και κρυμμένα στο παίξιμο του, αλλά ταυτόχρονα επηρρεασμένος και από το art punk παρελθόν. Μαζί με τον κιθαρίστα Nick Zinner κατευθύνουν με ευχέρεια τις συνθέσεις όπου επιθυμούν, απόλυτα ρυθμικά, με βαθύ groove, άλλoτε blues και άλλοτε punk, και πάντα με το αισθητήριο που συναντάμε μόνο σε μουσικούς που γνωρίζουν.
Όπως γνωρίζουν επίσης, και οι τρεις, ότι φέτος είναι η χρονιά τους, όπως λέει και στο “Our Time” η Karen O: «It’s the year to be hated / So glad we made it!» Και όλα αυτά, σε ούτε 14 λεπτά ηχογράφησης, που σε κάνουν να πατάς συνέχεια το repeat, να δυναμώνεις τον ήχο, και να ανυπομονείς για τις επόμενες δουλειές των Yeah Yeah Yeahs.
