Σας έχει τύχει να ερωτευτείτε κάποιον άνθρωπο μόνο και μόνο από την φωνή του; Εγώ πάντως πάρα πολλές φορές. Έχω ερωτευτεί ραδιοφωνικούς παραγωγούς (γυναίκες πάντα, μην με παρεξηγήσετε), τηλεφωνήτριες σε εταιρίες, μία κοπελίτσα που έπαιρνε συνέχεια κατα λάθος σπίτι μου και ζήταγε την Μαίρη (ούτε την κοπελίτσα γνώρισα, ούτε την Μαίρη δυστυχώς) και φυσικά... τραγουδίστριες!
Enter λοιπόν νεανικό (όχι ότι με πήραν και τα χρόνια βέβαια) έρωτα νούμερο.... δεν έχω ιδέα. Johnette Napolitano. Αντίρρηση κανείς; Δεν βλέπω κάποιο χεράκι σηκωμένο και χαίρομαι. Έλα όμως που το 1994 διέλυσε το group της, τους Concrete Blonde, και μείναμε έτσι με την γλύκα της μεγαλύτερης εμπορικής τους επιτυχίας, του καταπληκτικού 90’s classic “Mexican Moon”.
Οχτώ ολόκληρα χρόνια μετά, Johnette Napolitano, James A. Monkey και Harry Rushakoff τα ξαναβρήκαν, και αποφάσισαν να κάνουν μία προσπάθεια επιστροφής. Μέσω της ανεξάρτητης λοιπόν, Manifesto Records, και χωρίς τυμπανοκρουσίες, οι Concrete Blonde επανακάπτουν με το “Group Therapy”, το οποίο χωρίς να είναι βέβαια και από τις καλύτερες δουλειές τους ως σύνολο, αποτελεί ένα πάρα πολύ αξιοπρεπές και ικανοποιητικό come back.
Από το πανέμορφο και πολύ ραδιοφωνικό “Your Llorona” με τα έντονα mexican στοιχεία, στο αφιερωμένο στους Roxy Music της εποχής του Eno, “Roxy”, και σε όλες τις υπόλοιπες πολύ πιο σκοτεινές και δυναμικές στιγμές, οι Concrete Blonde εμφανίζονται αρκετά ώριμοι και απεξαρτοποιημένοι από κάποιο μέρος του πιο light pop εαυτό τους.
Αν υπάρχει μία σημαντική ένσταση, εκτός του ότι κάνει κάποιες μικρές συνθετικές «κοιλιές», είναι η αχρείαστη μακρά διάρκεια ορισμένων κομματιών (τέσσερα πλησιάζουν ή και ξεπερνάνε τα 7 λεπτά) χωρίς να προσφέρει τίποτα, παρά μόνο μία κουραστική επανάληψη. Αν υπήρχε λοιπόν μία οικονομία από μεριάς του group, θα μιλάγαμε για ένα πολύ καλό album. Αυτή η φωνή όμως παραμένει....
