Δύο αδέρφια από το όμορφο Brighton, ο Tom και ο Alex White, από τα οποία ο Tom δεν μπορεί ούτε να αγοράσει μία μπύρα από την pub της γειτονιάς του λόγω ηλικίας, είναι οι υπεύθυνοι πίσω από το album που κάποιοι περίμεναν με ιδιαίτερη ανυπομονησία εκεί στην Μεγάλη Βρετανία. Ο λόγος; Αυτά τα δύο παιδιά έπρεπε να σώσουν την Βρετανική κιθαριστική pop από την εισβολή των κακών Αμερικανών! Δεν το λέω εγώ, η Βίβλος του βρετανικού hype το είπε. Μεγάλο βάρος δεν νομίζετε;
Όπως φάνηκε και από τις ζωντανές τους εμφανίσεις, αλλά και από τα λεγόμενά τους, (για ψάχτε το αρχείο του Avopolis) τα δύο αδέρφια είχαν από νωρίς αυτό τον νεανικό υπερφίαλλο ενθουσιασμό που μερικές φορές μετατρέπεται σε απίστευτη έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Καλό αυτό για νεανική μπάντα, ειδικά όταν αυτή πρέπει να δράσει μέσα στα πλαίσια της Βρετανικής κιθαριστικής Pop η οποία καλώς ή κακώς έχει μία παράδοση στον κωλοπαιδισμό.
Αυτό που κάνει εντύπωση στο σύνολο του “Holes In The Wall” είναι το γεγονός ότι οι Electric Soft Parade εμφανίζονται πολύ πιο μελωδικοί από ότι αρχικά είχαν αφήσει να εννοηθεί από τις ζωντανές preview εκτελέσεις των τραγουδιών και από τα singles που προηγήθηκαν. Άφησαν στην άκρη τις Αμερικάνικες sub pop και Pixies επιρροές τους, και ακολούθησαν τις προσταγές της μαμάς Βρετανίας παρουσιάζοντας δώδεκα συνθέσεις που παραπέμπουν στις δόξες της κιθαριστικής pop της χώρας τους εκεί στα μέσα των ‘90s έως βέβαια και τις τελευταίες αναλαμπές των τελών της δεκαετίας.
Και οι δύο πιτσιρικάδες πραγματικά έχουν το χάρισμα να γράφουν όμορφα τρίλεπτα τραγουδάκια από αυτά που θα κάνουν τον Martin Carr ή τον Mathew Priest, ακόμα και τον Norman Blake, να θαυμάζουν τα πνευματικά παιδιά τους. Τα “Empty Again” και “There’s A Silence” ειδικά μπορώ να τα φανταστώ να τραγουδιούνται και να χορεύονται από χαμογελαστούς arty φοιτητές στις pub των Πανεπιστημίων τους. Στις slow στιγμές δεν τα πάνε όμως καθόλου καλά και δίκαια πιστεύω ότι το “It’s Wasting Me Away” είναι η πιο αδύναμη στιγμή του album.
Από την άλλη όταν επιτέλους αφήνονται λίγο πιο ελεύθεροι να παίξουν λίγο πιο δυνατά σαν παιδιά που είναι, το αποτέλεσμα, το “Why Do You Try So Hard To Hate Me?”, δίνει μία άλλη κρυμμένη στο album, γνωστή όμως από τις ζωντανές εμφανίσεις, διάσταση στη μπάντα. Και ενώ ακόμα και το “Biting The Soles Of My Feet” με το a la Grandaddy keyboard ακούγεται πολύ ενδιαφέρον σε όλο το album αυτό που κάνει τον ακροατή να πιστεύει ότι ίσως αυτά τα δύο παιδιά έχουν πολύ μεγάλο σε διάρκεια αλλά και σε αξία μουσικό μέλλον είναι τα εμπνευσμένα παιχνίδια με τα φωνητικά, τα synths, τα drum machinesκαι τα vocoders αλλά και αρκετούς ακόμα ηχητικούς πειραματισμούς που φλερτάρουν με την ποπ ψυχεδέλια των Floyd. Κάτι που τους αρέσει σίγουρα αν κρίνουμε με την ευκολία που μετέτρεψαν το “Silent To The Dark”, ένα πολύ όμορφο αλλά συνηθισμένο τρίλεπτο pop διαμαντάκι, ότι πρέπει για το ραδιόφωνο, γι’αυτό και πρόσφατα αυτό το πρώτο τρίλεπτο μέρος του τραγούδιού το κυκλοφόρησαν και ως single, σε ένα εννιάλεπτο παραμορφωμένο, σκοτεινό track, με κυρίαρχα στοιχεία μία αργόσυρτη πιανιστική μελωδία και ηχητικά τοπία στο background.
Σε καμμία περίπτωση πρωτοπόροι ή Μεσσίες, τα δύο αδέρφια που σχεδόν μόνοι τους έπαιξαν και ηχογράφησαν το σύνολο του album, όμως αποτελούν μία πολύ ικανοποιητική προσθήκη στην σημερινή Βρετανική σκηνή, με ίσως πολλά να προσφέρουν στο μέλλον. Άλλωστε, ένα τόσο ώριμο πρώτο album από τόσο νέους μουσικούς, έστω και με τις κάποιες στιγμές αποπροσανατολισμού από τις οποίες πάσχει, είχαμε καιρό να ακούσουμε.
