O Ross Robinson, όπως και ο ίδιος είχε πει κάποια στιγμή μέσα στην περσινή χρονιά, απελπίστηκε με την πορεία αλλά και την στάση απέναντί του των groups των οποίων υπήρξε παραγωγός και διαμορφωτής κατά πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό του ήχου τους, (να αναφέρω Limp Bizkit, Korn, Slipknot;) οπότε αποφάσισε να στραφεί προς νέα groups. To ότι βρήκε αυτό που έψαχνε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έκανε μία μερίδα του Βρετανικού μουσικού τύπου με μεγάλα γράμματα να ανακοινώνει ότι σύντομα θα γίνει ένα ακόμα British Invasion στις Ηνωμένες Πολιτείες... Δεν σχολιάζω τα κόμπλεξ που τρώνε τις σάρκες των Βρετανών φίλων μας.
Θα σχολιάσω όμως τους Vex Red, την ανακάλυψη του Ross Robinson, από το Aldershot, ένα σχετικά γραφικό, αν δεν με απατά η μνήμη μου, χωριό της νότιας Αγγλίας. Πολύ το hype, και όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, ανεβάζει τις προσδοκίες του ακροατή. Και αυτό τις περισσότερες φορές δρα αρνητικά για το group.
Απογοητευτικό ντεμπούτο album λοιπόν; Όχι ακριβώς. Οι Vex Red δείχνουν αρκετά καλά στοιχεία σε κάποιες στιγμές του album, όπως τα φωνητικά του Terry Abbott, που δείχνουν ότι έχει κάποιες μελωδικές καταβολλές, ο δεμένος ήχος των πέντε μουσικών, οι κιθάρες ειδικά είναι δυναμικά ρυθμικές as hell, αλλά και κάποια συμπαθητικά sampling στοιχεία. Ειδικά τα δύο singles που έχουν ήδη κυκλοφορήσει “Itch” και “Can’t Smile” συγκαταλέγονται στις καλύτερες στιγμές αυτού του υβριδίου που μας απασχολεί τα τελευταία χρόνια, του nu-metal, εάν θέλουμε βέβαια να κατατάξουμε εκεί τους νεαρούς Άγγλους, μαζί με τους mtv ήρωες και τον επίτιμο αντιπρόεδρο πλέον της Interscope, mr. Fred Durst.
Οι Vex Red όμως, ως ξύπνια αγγλόπαιδα που είναι, αρνούνται να τους καταχωρήσουμε στην nu-metal κατηγορία. Αυτό διότι σχεδόν σε όλο το υπόλοιπο album, έντεκα tracks, προσπαθούν να τους πάρουμε στα σοβαρά ως τους νέους Nine Inch Nails. Κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά τους το “The Downward Spiral” ταξίδεψαν από την Αγγλία στο Los Angeles και το αποτέλεσμα; Μετριότατο.
Οι slow σκοτεινές στιγμές προκαλούν χασμουρητά, τα ηλεκτρονικά περάσματα είναι ξεπερασμένα, ενώ η απουσία κάποιας άξιας προσοχής στιχουργικής ατζέντας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Περιμένοντας μια πιο φιλόδοξη και πιο συγκεντρώμενη συνέχεια ίσως.
