Mολονότι δεν μπορεί να πει κανείς ότι ο ηθοποιός Jason Schwartzman, o επίσης ηθοποιός Alex Greenwald και ο Sam Farrar, γιος του John που έγραψε μεταξύ άλλων και κομμάτια για το soundtrack του Grease, δεν έχουν ταλέντο στη μελωδία (το ανίθετο), δεν έχουν το κάτι που να τους ξεχωρίζει από τα μυριάδες power-pop groups που έχουμε ακούσει και θα ακούσουμε.
Θα ήταν βέβαια λίγο τραβηγμένο να πούμε ότι ηχογραφούν σε πολυεθνική γιατί ήδη ανήκουν στο celebrity χώρο, αλλά ακούγοντας το "The Guest" διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για ένα group που θα ακούγαμε ευχάριστα, αλλά όχι για πολύ.
To δεύτερο album ξεκινά με το καλύτερο κομμάτι και lead single, γραμμένο από τον Schwartzman. Ενα ευχάριστο power-pop κομμάτάκι - φόρος τιμής στο "σπίτι" του κουιντέτου, με πιασάρικη κιθαριστική/πιανο μελωδία.
Κανένα από τα υπόλοιπα δεν φτάνει κοντά, όμως υπάρχουν καλές μελωδίες σε όλο το album. Το "Nobody’s Fault" γεμίζει τις ηλιόλουστες ώρες μας και φέρνει στο μυαλό τον Elvis Costello. Το Beatlικό "Wishing Well", το γλυκό και μελαγχολικό "Something Is Wrong", το πιο θλιμμένο "Lonely Day" είναι όλα ενδιαφέροντα.
Ούτε μια στιγμή δεν κουράζουν οι Phantom Planet, αλλά και πουθενά δεν εκπλήσσουν. Οι παραγωγοί Mitchell Froom και Tchad Blake γνωστοί για τις δουλειές τους με τους Los Lobos, Soul Coughing και Cibo Matto, επιμελήθηκαν μια όμορφη, αλλά κάπως επιφανειακή παραγωγή που πλαισιώνει άριστα τα μελωδικά, folky ορισμένες φορές, power άλλες, alt-pop κομμάτια του The Guest. Πολύ καλή και η φωνή του lead singer Alexander Greenwald...
Αν λοιπόν τα γούστα σας περιλαμβάνουν τους Ben Folds Five, τους Fountains of Wayne, λατρεύετε τον Paul McCartney και η εναλλακτική pop/rock σκηνή των 90s σας συγκινεί ακόμα, στο The Guest θα βρείτε πολλές όμορφες μελωδίες...
