Ακόμα και αν την θεωρήσουμε ως κίνηση εντυπωσιασμού, ομολογουμένως ο κύριος Jim O' Rourke τα κατάφερε πάλι μια χαρά. Κυκλοφόρησε σχεδόν παράλληλα με το επίσης πολύ καλό Insignificance ένα δεύτερο δίσκο, το I'm happy, and I'm singing, and a 1,2,3,4 το οποίο είναι μεν ηχογραφημένο παλιότερα αλλά σε εντελώς διαφορετικό κλίμα και στυλ. Για να μην τα πολυλογούμε στο album περιέχονται τρεις συνθέσεις, ακυκλοφόρητες μέχρι τώρα, οι οποίες είναι ηχογραφημένες ζωντανά σε εμφανίσεις του O' Rourke στο Tokyo την Osaka και την Νέα Υόρκη, την περίοδο 97-99.
Αυτή τη φορά βέβαια ο Rourke συνοδεύεται μόνο από το laptop του, όπως θα περίμενε κανείς από μια κυκλοφορία κάτω από το label της experimental Αυστριακής Mego (βλέπε Fennesz). Αυτό όμως δεν στερεί σε καμιά περίπτωση από τον δαιμόνιο μουσικό την ικανότητα να δημιουργεί πολυεπίπεδες και ανατρεπτικές συνθέσεις, χωρίς να έχει σημασία αν χρησιμοποιεί μια ολόκληρη ορχήστρα ή απλά το Powerbook του. Μας έχει συνηθίσει άλλωστε και στο παρελθόν σε τέτοια περάσματα από τον ακουστικό στον ηλεκτρονικό ήχο, χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός σπουδαίου μουσικού.
Στο I’m happy που ανοίγει τον δίσκο τα ηλεκτρονικά ακόρντα στοιβάζονται και μπλέκουν διαρκώς με μια ροή που είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις αλλά εύκολο να αφεθείς και να απολαύσεις. Οι minimal και περίεργες διαδρομές συνεχίζονται και στο δεύτερο κομμάτι, το I’m singing, στο οποίο το κλίμα γίνεται ελαφρώς πιο παιχνιδιάρικο χωρίς να αλλάζει το στυλ και οι χροιά της μουσικής. Η δεύτερη πλευρά του δίσκου αποτελείται εξολοκλήρου από το And a 1,2,3,4 στο οποίο η μουσική γίνεται πιο αργόσυρτη και λιτή ακολουθώντας τα ambient μονοπάτια του Eno. Η αποσύνθεση και η ανασύνθεση των ήχων παρουσιάζεται εδώ σε όλο το μεγαλείο της.
Σίγουρα η παρούσα κυκλοφορία συγκαταλέγεται στις πιο δυσπρόσιτες του o’ Rourke (και ταυτόχρονα στις πιο προσιτές της Mego) και απαιτεί αρκετή συγκέντρωση και προσοχή στο άκουσμά της. Το αποτέλεσμα όμως σε αποζημιώνει πλήρως και ανεβάζει ακόμα ένα σκαλοπάτι τον Jim o’ Rourke στην ήδη ψηλή θέση που κατέχει στην εκτίμησή μας.
