Μία από τις πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του 2002 από ένα εκ των κορυφαίων και πιο επιδραστικών εκπροσώπων της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής. Τέσσερα χρόνια από το καταπληκτικό ντεμπούτο album Music Has The Right To Children, το Geogaddi, έρχεται για να δικαιώσει τις προσδοκίες και την αναμονή μας...
Ο ήχος τους, άμεσα αναγνωρίσιμος, τελειοποιείται, χωρίς να διαφοροποιείται από τις βάσεις του. Οι συνθέσεις (αν μπορεί κανείς να τις αποκαλέσει έτσι) είναι λιγότερο ανέμελες και επιφανειακά λιγότερο πειθαρχημένες. Ουσιαστικά κάθε μικρό bit, όλη η ροή, συνιστούν μια απολύτως ελεγχόμενη οικοδόμηση. Πρώτα λειτουργούν διαβρωτικά και έπειτα εποικοδομητικά, προκειμένου να συντάξουν ένα ολοκληρωμένο παιδικό εφιάλτη.
Οι Marcus Eoin και Michael Sandison εκφράζουν τη νοσταλγία, την παιδική αθωότητα, τη λατρεία για το φυσικό. Την ίδια στιγμή παγώνουν την εικόνα και την αποσυνθέτουν με αποσαθρωμένους ήχους και παραμορφώσεις, με υπνωτικές διαθέσεις και κλειστοφοβική αίσθηση. Η γεωλογία ανήκει και πάλι στα πρωτεύοντα ενδιαφέροντά τους, ο παιδικός ρομαντισμός είναι διάχυτος, η έμπνευση από παλιά και περίεργα τηλεοπτικά soundtracks και προγράμματα έκδηλη.
Το Geogaddi είναι ένα ακόμα μεστό δημιούργημα με καταπληκτική -πιο σκοτεινή πλέον- downtempo μουσική. H electronica δεν απομακρύνεται από το φυσικό περιβάλλον, η ambient μουσική και το trip-hop μοιάζουν όροι πολύ "κοινοί" για να κλείσουν τον ήχο τους. Ακούστε απίστευτα κομμάτια όπως το "Julie And Candy" και το "1969", διαμάντια σαν τα "The Smallest Weird Number" και "Alpha And Omega". Ακούστε το "Devil Is In The Detail", που μοιάζει να γράφτηκε για ταινία τρόμου, με επαναλαμβανόμενα παιδικά δάκρυα...
Ακούστε, τέλος, φουτουριστικά και ethnic στοιχεία μαζί, όχι υπό τύπου αχταρμά, αλλά με μια ξεχωριστή μαεστρία, μια εκφραστική ουσία και ένα πηγαίο συναισθηματισμό που σπάνια συναντά κανείς.
Ίσως κακοφανεί σε πολλούς το γεγονός ότι το Σκωτσέζικο duo δεν επιχειρεί να καινοτομήσει. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι ότι θέλησαν να φτάσουν τον ήχο που εκείνοι έκαναν τόσο αγαπητό στα όριά του, πριν ίσως αναχωρήσουν για άλλα χωράφια. Όπως και να 'χει ένα τέτοιο καλειδοσκόπιο, αιθέριο, παράξενο, κολλητικό, ανατριχιαστικό κάποιες φορές, ζεστό, αναλογικό, fuzzy, ψυχεδελικό έργο, αξίζει να μπει στη δισκοθήκη όλων μας. Ακόμα κι αν η αίσθηση του άβολου (το αντίθετο του easy-listening είναι...) είναι αρκετή για να το κάνει μια εκστατική, αλλά όχι επαναλαμβανόμενη ηχητική εμπειρία.
