Αυτή είναι σαφώς μια κυκλοφορία του 2001, η οποία όμως κυκλοφορεί φέτος και στη χώρα μας. Έφτασε στα χέρια μας πριν λίγο καιρό από την Olon Music (την εταιρία τους εδώ) και καλό θα ήταν να κάνουμε μια αναφορά σε ένα από τους δίσκους που βρέθηκαν στις κορυφαίες θέσεις πολλών εντύπων για τη χρονιά που πέρασε.
Κεντρική φιγούρα των Destroyer είναι ο Dan Bejar των New Pornographers, η φωνή του οποίου δεν θα λέγαμε ότι μοιάζει απλώς αυτή του David Bowie των early 70s. Κάτι παραπάνω, αλλά με μια διαφορά, αυτή του Bejar μοιάζει πιο ανήσυχη και αγχωμένη και λιγότερο sexy, εύθραυστη όπως και του Johnathon Donahue. Μικρή η διαφορά, αλλά αισθητή.
Αν και η φωνή είναι αυτή που κάνει το αρχικό μπαμ, οι συνθέσεις και οι στίχοι του είναι αυτοί που εντυπωσιάζουν. 12 κομμάτια μοναδικά, μελωδικά, μερικά τόσο όμορφα ώστε να επιβεβαιώνουν την φήμη που έχει ως ένας από τους top τραγουδοποιούς της εποχής μας. Είναι pop διαμαντάκια με κλασικό άρωμα.
Το φάντασμα του Marc Bolan, αλλά και οι Syd Barrett, John Lennon είναι οι άτυποι καλεσμένοι, οι Pavement και οι Neutral Milk Hotel κρυφοακούν τα χαμένα gems. Παίρνοντας και κάποια (βασικά) στοιχεία της indie pop, αλλά κυρίως με ρετρό 70s διάθεση και το piano πρωταρχικό όργανο, ο Dan Bejar δημιούργησε ένα album που αποθεώθηκε πέρσι από κριτικούς και όχι άδικα.
Ευκαιρία λοιπόν να το αποκτήσετε, αν σας είχε ξεφύγει πέρσι.
