Στον καινούργιο δίσκο της Anita Lane, η τραγουδίστρια/τραγουδοποιός ποζάρει φορώντας ανοιχτόχρωμα ρούχα και χαμογελώντας τόσο διαπεραστικά που είναι πασιφανές ότι θέλει να παραπλανήσει το κοινό. Είναι το έτος 2001 και η Lane κυκλοφορεί το “Sex O’Clock”, έχοντας στο πλευρό της για ακόμη μία φορά τον “bad seed” Μick Harvey και στο tracklisting 10 τραγούδια αξιοπρεπούς ομορφιάς για χαλαρές αλλά και ψυχοφθόρες στιγμές.
Ξεκινώντας με το “Home is where the hatred is”, κομμάτι γραμμένο από τον Gil Scott-Heron, συναντούμε μία πανέμορφη διασκευή (από τις τρεις συνολικά που συναντούμε) και ένα δειλό αλλά πολλά υποσχόμενο r&b vibe, το οποίο διατρέχει όλο το δίσκο. Τα αρμόνια και τα hammond δίνουν soul υφή στο αποτέλεσμα, ενώ τα διάσπαρτα έγχορδα προσδίδουν το μελοδραματισμό που απαιτείται. Το κύριο βέβαια χαρακτηριστικό του δίσκου είναι η έκδηλη σεξουαλικότητα του. Τραγούδια όπως το “(And I think that I’ll just make love to) The Next Man That I See” ή το “Do The Kamasutra” είναι τα αντιπροσωπευτικότερα όσον αφορά αυτή τη διάσταση του δίσκου. Η Anita Lane παίζει με το κοινό και τον εαυτό της, το αιώνιο παιχνίδι του φλερτ, της ζήλιας και της λαγνείας. Τέτοια εγχειρήματα δύσκολα λειτουργούν, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μουσική και οι ενορχηστρώσεις του Harvey σε συνδυασμό με τους στίχους της Lane δημιουργούν την άψογη ατμόσφαιρα.
O sexy στίχος σε μερικές περιπτώσεις θυμίζει έντονα Serge Gainsbourg όταν μάλιστα τα τραγούδια έχουν και τη lounge-o-soul ταυτότητα όπως στο “Do That Thing”. Αντίθετα σε κάποια άλλα όπως στη διασκευή του παραδοσιακού “Bella Ciao”, η μακαβριότητα και ο μελοδραματισμός είναι το βασικό στοιχείο της επιτυχίας. Η δοκιμασμένη μελωδία του τελευταίου σε συνδυασμό με την εμπνευσμένη παραγωγή που του έκαναν οι Lane/Harvey αποδίδει ένα μαγευτικό άσμα ικανό για λυγμούς. Η Lane ψιθυρίζει τα του θανάτου της και ο ακροατής συγκινείται. Τι πιο όμορφο.
Το “Sex O’Clock” δεν είναι καλύτερο από το “Dirty Pearl”, αλλά στέκεται επάξια ως μία χαρακτηριστική Anita Lane κυκλοφορία. Θα ενθουσιάσει τους φανς της, όπως και αυτούς της Tori Amos και Fiona Apple και ίσως αυτούς της Alanis Morissette, αν και το τελευταίο είναι λίγο επίφοβο. Φυσικά θα ενδιαφέρει και όλους αυτούς που μαζεύουν όλα τα παράπλευρα πονήματα των Bad Seeds και ίσως τελικά εκεί είναι η δύναμη του δίσκου. Εκεί και στο sex-appeal της Lane.
