Ξεκινά κάπως έτσι: "You were always coming 'round/ But I've found that I'm always gonna let you down.", μέσα σε ένα πλούσιο lo-fi θόρυβο αποτελούμενο από κιθάρες που σπαράζουν και από υποχθόνια φωνητικά που μάλλον ψιθυρίζουν. Είναι το πρώτο τραγούδι του δεύτερου δίσκου της περσινής αποκάλυψης ονόματι Kingsbury Manx. Είναι το έναυσμα για μία εκ νέου ενδοσκόπηση στην ενδιαφέρουσα ντροπαλή άποψη περί μουσικής που κατέχουν οι τέσσερεις τύποι από τη North Carolina των Η.Π.Α. Είναι η ευκαιρία για καινούργιες συγκινητικές μουσικές απολαύσεις.
Ο τίτλος του δίσκου σε καμία περίπτωση δεν βρίσκει πραγματιστικό αντίκτυπο. Η απογοήτευση είναι ένα συναίσθημα το οποίο αποκλείεται να βιώσετε ακούγοντας το “Let You Down”. Αντίθετα μπορώ να σκεφτώ δεκάδες συναισθημάτων που εκλύονται στο δεύτερο κιόλας άκουσμα του δίσκου. Αλλά δεν θα τα γράψω. Θα τα αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Είναι απλό, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αγοράσετε το δίσκο.
Όσοι άτυχοι δεν έχουν ακόμα στα χέρια τους το περσινό μαγευτικό ντεμπούτο των Kingsbury Manx παρακαλούνται να μην χρονοτριβούν. Ο ήχος της μπάντας, όπως έχει γραφτεί κατά κόρον κινείται στο lo-fi, κλέβει στοιχεία από Byrds, Beach Boys, Pink Floyd (των 60’s) και αρκετούς, πιο σύγχρονους, συνοδοιπόρους τους. Τοποθετώντας τους στίχους και τα φωνητικά σε δεύτερη μοίρα, η μπάντα προωθεί τη μουσική πιο μπροστά έτσι ώστε να είναι αυτή η αφορμή για την έκλυση του ενδιαφέροντος. Το έκανε αυτό στον πρώτο δίσκο, το κάνει και στο δεύτερο και κατά όπως φαίνεται θα το κάνει και στους επόμενους. Για το αν αυτή ο οδός είναι σοφά επιλεγμένη, αρκεί μόνο μία ματιά στις κριτικές των δίσκων τους και φυσικά στις επιλογές των καλλιτεχνών που τους διάλεξαν για support στα tour τους. Πέρυσι ήταν ο Elliott Smith, φέτος ο Stephen Malkmus και οι Jicks του. Θέλετε και άλλο;
Aπό τα 12 τραγούδια του δίσκου, άμεσα ξεχωρίζουν το ομώνυμο, τα “Et Tu Kitte?”, “Baby You’re A Dead Man”, “Rustic Stairs” και το φανταστικό “Courtyard Waltz”. Tα υπόλοιπα κάθε άλλο παρά ανάξια αναφοράς είναι, μιας και σε ένα δίσκο που η μουσική είναι η πρωταγωνίστρια με το στίχο κομπάρσο, το σύνολο είναι αυτό που αποπνέει τη μεγαλύτερη ομορφιά. Και τι πιο εύκολο για να αναδείξεις κάτι τέτοιο παρά η συμμετοχή πολλών και ανορθόδοξων μουσικών οργάνων. Aπό moogs και φλάουτα μέχρι loops κιθάρων και φλογερά synthies.
Eίναι πολύ πιθανόν το “Let You Down” να είναι καλύτερο από τον προκάτοχο του. Ο χρόνος δρα σίγουρα υπέρ του και εμείς δεν μπορούμε να σταματήσουμε να το ακούμε. Οι πανέμορφες αρμονίες, τα πολυδιάστατα όργανα και ο ταπεινός αλλά μελωδικός οίστρος συνιστούν ένα εξαιρετικό έργο τέχνης. Τι κρίμα που δεν το απολαύσαμε και live διότι η σιγουριά της γης σε τέτοιες εποχές υπερνικά τα υπερατλαντικά αεροπορικά ταξίδια. Το ταξίδι όμως στους ήχους των Manx είναι ακίνδυνο και δεν απαιτεί επ’ουδενί check-out. Άντε ίσως ένα μικρό για μία προσωρινή εξωσωματική εμπειρία.
