H Amelie είναι από εκείνα τα κρυφά διαμάντια της σαιζόν που κάνουν την έκπληξη από το πουθενά. Και πως είναι δυνατόν να ήταν διαφορετικά, όταν αυτή η ταινία κουβαλά τη φήμη των 7000000 εισιτηρίων στη Γαλλία; Βέβαια το θέμα των εισιτηρίων δεν είναι πανάκεια για την αξία της ταινίας, αυτή τη φορά όμως οι Γάλλοι ξεπέρασαν τον απλό σωβινισμό τους. Δεν πήγαν να δουν απλά μια γαλλική ταινία, αλλά μια σπουδαία ταινία.
Η Amelie ,μια γλυκιά σερβιτόρα σε καφετέρια της Μονμάρτης, βάζει στόχο να ομορφύνει τη ζωή όσων την περιτριγυρίζουν προσφέροντας απλόχερα καλοσύνη. το μήνυμα της ταινίας είναι ξεκάθαρο και οικουμενικό. Στη γλυκόπικρη καθημερινότητα είναι επιλογή μας να επενδύουμε στη μετοχή της ζωής γραμμάτια αισιοδοξίας. Το μήνυμα υποστηρίζεται από ένα ευφάνταστο φιλμικό σύμπαν, όπου η άγνωστη Audrey Tautou ταυτίζεται απόλυτα με το χαρακτήρα ( οι Αμερικάνοι τη συγκρίνουν πλέον με τη συνονόματη Hepburn ), ο οργισμένος Mathieu Kassovitz του La Haine και Les Rivieres Pourpres πείθει με την καλόκαρδη ερμηνεία του και ω! τι έκπληξη ο σκοτεινός φορμαλιστής Jean-Pierre Jeunet του Delicatessen και The City of Lost Children, αφηγείται ένα παραμύθι που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά. Μέσα από όλες αυτές τις προκλητικές επιλογές, ο τομέας της μουσικής δεν μένει παραπονεμένος. Το όνομα αυτού Yann Tiersen και καλά θα κάνετε να μην το ξεχάσετε ποτέ.
Ξεκινώντας το άλμπουμ η μουσική του Tiersen ξεχύνεται με αφοπλιστική απλότητα και γοητεία, ώστε κανείς να μη μείνει αδιάφορος στο άκουσμα της. Ο Τiersen ως άλλος άνθρωπος ορχήστρα αναλαμβάνει τις ερμηνείες του πιάνου, μαντολίνου, αψίχορδου, melodica, μπάντζο κ.α. και φυσικά του χαρακτηριστικού ακορντεόν και παραδίδει απολαυστικά μικρά μουσικά κομμάτια, που αδύνατο να χορτάσεις με την πρώτη ακρόαση. Η μουσική κατεύθυνση υποδεικνύει τη θέρμη του χαρακτήρα της Amelie περισσότερο και από τις κινηματογραφικές της καλοσύνες. Οι συνθέσεις του φανερώνουν μια εμμονή στην απλή και μελωδική γραφή, κάτι πολύ κοντά στη δουλειά του μαέστρου Nino Rota. Με τον ήχο του ακορντεόν και μόνο, ο θεατής της ταινίας μεταφέρεται χωροχρονικά και αισθάνεται την ταινία οικεία, κάτι στο οποίο η Amelie προσβλέπει για να περάσει το μήνυμα της.
Από τα περισσότερα κομμάτια που υποβοηθούμενα από την ενορχήστρωση περνούν με ευκολία ένα ανάλαφρο, τρυφερό τόνο ως και τα πιο μελαγχολικά, «πιανίστικα» θέματα, ο Tiersen δεν ξεφεύγει από την ατμόσφαιρα που έχει παρασύρει τον ακροατή. Το μουσικό ύφος παραμένει γνήσια λυρικό γεμάτο ευαισθησία και συνάμα καταφέρνει να ξεφύγει από τα δεσμά της κοινοτυπίας. Η μουσική του είναι φρέσκια, ντελικάτη, μεταμοντέρνα.
Ο,τι καλό προσφέρει η Amelie στους οικείους της με ανιδιοτέλεια, το κάνει και ο Tiersen για τους ακροατές του. «Δες την Amelie για να σου φτιάξει το κέφι» λέγαν στις φετινές Κάννες. Ευτυχώς πέρα από την ταινία, υπάρχει και το soundtrack. η παραπάνω ρήση με την κατάλληλη προσαρμογή ταιριάζει απόλυτα για την ακρόαση του.
