Όταν η J.K. Rowling προσπερνώντας τις κακοτυχίες της ζωής της, δραπέτευε μέσα από τη δημιουργία ενός μαγικού κόσμου με ήρωα τον Harry Potter, κανένας δεν πίστευε πως αυτό το παιδί θα γινόταν ο πρώτος παγκόσμιος ( ή μήπως παγκοσμιοποιημένος ; ) παιδικός ήρωας για το νέο αιώνα. Η ραγδαία επιτυχία του βιβλίου δεν άφησε αδιάφορη την κινηματογραφική βιομηχανία. To Harry Potter and the Philosopher’s stone προετοιμάστηκε με φροντίδα από τον Chris Columbus και ήδη σπάει τα ρεκόρ εισπράξεων το ένα μετά τ’άλλο.
Η ταινία ,όπως και το βιβλίο, μπορεί να είναι παιδική αλλά κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει γι’αυτό. Μέσα της ανασυνθέτονται όλες οι λαϊκές παραδόσεις, μυθολογίες και θρησκείες, προσφέροντας έναν νέο κόσμο εκπλήξεων, όπου ήρωας είναι ένα ορφανό 11χρονο παιδί που στον κόσμο των Μαγκλ ( άνθρωποι ) είναι κοινό, ενώ στον κόσμο των Μάγων ξεχωριστός. Όλοι μας σε μια τέτοια ηλικία πρωτοσχεδιάζαμε το μέλλον και πλημμυριζόμασταν από φιλοδοξίες γι’αυτό. Αυτό είναι το μυστικό του Harry Potter και ο λόγος της απήχησης του στο παιδικό κοινό.Η μουσική της ταινίας που όφειλε να αναδίδει την αίσθηση μαγείας και θαύματος επωμίζεται ο σπουδαίος John Williams. O Williams έχοντας ξανασυνεργαστεί με τον Columbus ( Home Alone, Stepmom) δείχνει να συνειδητοποιεί την κατεύθυνση της ταινίας ( εξαιρετικά πίστη στο βιβλίο) και να υπηρετεί ευσυνείδητα το ρόλο του. Το βασικό θέμα όπως ακούγεται στο Prologue αλλά κυρίως στο Hedwig’s theme αποτελεί μια από τις καλύτερες συνθέσεις του Williams. Έχοντας την αίσθηση της σουίτας του Καρυοθραύστη του Tchaickovsky, το θέμα μοιάζει με ονειρικό βαλς που περιέχει την κατάλληλη μαγική πινελιά στην ενορχήστρωση, άλλοτε με την ηρεμία του ήχου ενός μουσικού κουτιού κι άλλοτε με τη φορά και τη δύναμη ολόκληρης της ορχήστρας. Τα έγχορδα προσφέρουν έναν ρευστό, αέρινο ήχο ενώ στο προσκήνιο κυρίως τα πνευστά ντύνουν τον Harry με ξεχωριστό μεγαλείο.
Στο δεύτερο κομμάτι Harry’s Wondrous World η μουσική καθορίζεται από μια εμπνευσμένη χρήση των χάλκινων πνευστών, προσφέροντας το δεύτερο θέμα της ταινίας.Τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν έναν πιο έντονα περιγραφικό, σχετικό με τις σκηνές της ταινίας ρόλο. Ο Williams είναι αλήθεια πολυχρησιμοποιεί το κεντρικό θέμα, αλλά παράλληλα υπάρχουν στιγμές όπου τα μουσικά μέτρα είναι περισσότερο σκοτεινά και μυστήρια ( The arrival of Baby Harry ), αλλού παιχνιδιάρικα ( Visit to the Zoo and Letters from Hogwarts ) κι αλλού τρομακτικά ή δραματικά ( The devil’s Snare και The face of Voldemort). Το θέμα βέβαια αν κι αυτούσιο στη σύνθεση, όπου επαναλαμβάνεται δέχεται την επέμβαση της ανάλογης ατμόσφαιρας με την βοήθεια της ενορχήστρωσης.
Το 8λεπτο The Quidditch Match που επενδύει την εντυπωσιακότερη σκηνή της ταινίας, είναι θριαμβευτικό, φανφαρώδες και χρησιμοποιεί τα δυο βασικά θέματα, ενώ το The Chess Game είναι περισσότερο μιλιταριστικό σε ύφος, παραπέμποντας στη μουσική του Williams για το Star Wars Episode I.
Το Harry Potter μπορεί να είναι μια εξαίσια δουλειά, ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα, αλλά υποβαθμίζεται από τη σύγκριση με το περισσότερο «μαγικό» και πολυθεματικό Hook ( άλλη μια δουλειά του Williams για μια παρόμοιου περιεχομένου οικογενειακή ταινία) ή το δραματικό και συναισθηματικό μεγαλείο του Ε.Τ. Ο Williams δείχνει να επαναλαμβάνεται, κάτι όχι ιδιαίτερα κακό. Άλλωστε όλοι οι καλλιτέχνες έχουν τις προσωπικές έμμονες τους, που αποτελούν και την ξεχωριστή τους σφραγίδα. Ο Harry Potter ,επιπλέον, μας ήρθε 6 μήνες μετά από τη δουλειά του Williams για το Α.Ι. Το τελευταίο περισσότερο πειραματικό και πρωτότυπο σε ιδέες, αποδεικνύει πως μπορεί να ξαναεφεύρει το στυλ του , όταν το επιθυμεί. Το Harry Potter and the Philosopher’s Stone ίσως εκ των προτέρων, να μην τον ενέπνευσε για άλλη μια τέτοια αλλαγή.
