Τι τους έπιασε τους Shirley Manson, Butch Vig, Duke Erickson και Steve Marker να δημιουργήσουν ένα τόσο πολυσυλλεκτικό μα και ασύνδετο στις ρίζες και τις ιδέες του album; Τι δουλειά έχει το κιτς των '80s, η power pop, τα ηχοχρώματα του Phil Spector, η νεο-soul, τα girl groups των 60s και η ...teen pop των 90s, κι όλα αυτά σε ένα album που απλώς θυμάται και προσπερνά;
Αχ βρε Shirley μας, που είναι οι αληθινά σκοτεινές διαθέσεις και η αίσθηση ότι κάτι πρωτότυπο γεννιεται από την μείξη του ηλεκτρονικού κόσμου, του modern rock και της πιο ...μυστηριώδους pop; Που είναι η διάχυτη εξυπνάδα που κουβαλούσαν μερικά από τα κομμάτια σου, η λικνιστική ροή και οι γλυκόπικρες και αισθαντικές μελωδίες που αναλάσσονταν με χάρη με τα power-pop ξεσπάσματα;
Στο Beautifulgarbage ακούμε ...λίγο απ' όλα... Μια έκφραση που, δεν μπορεί παρά να μας εκνευρίζει όταν γίνεται ...επί τούτου... Σκληρή ακούγεται η Shirley στο ''Till the Day I Die'', funky στο 'Shut Your Mouth', πιο τρυφερή στο ''Cup of Coffee'', πιο pop και αισθαντική στο ''So Like a Rose''...
Τα είδη εναλλάσσονται... Στοιχεία από trip-hop (''Cup of Coffee'', "Nobody Loves You"), '80s-new-wave (''Parade''), μια ιδέα από PJ Harvey ("Silence Is Golden"), ενώ στο "Can't Cry These Tears" ξαναζωντανεύουν (;) τη γυναικεία τσαχπινιά από τα γυναικεία group των 60s.
Από τις Ronettes λοιπόν, στους Massive Attack, κι από εκεί στους Blondie και την bubble gum pop, χωρίς κάποιο κοινό θέμα και ιδέα... Χωρίς νεύρο και άποψη, χωρίς, ακόμη, την έκπληξη που θα έκανε κάθε κομμάτι ξεχωριστό από τις προφανείς αναφορές του... Έτσι κάθε ένα από αυτά καταφέρνει να ακούγεται στρογγυλοποιημένο, προβλέψιμο και ελαφρύ... Τόσο που αναμένεται να μην αφήσει τίποτα πίσω του και ...γρήγορα να πετάξει μακριά... Στοιχείο που κάθε άλλο παρά χαρακτήριζε τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες των Garbage...
