Έχουνε περάσει πάνω από 5 χρόνια από την τελευταία φορά που κυκλοφόρησε ένα επίσημο album του Arch-Drude με νέο υλικό. O Julian Cope είχε αρχίσει να ηχογραφεί το νέο του album, το οποίο θα έχει τίτλο, όταν και άμα κυκλοφορήσει, “Citizen Caned”, όμως πριν καν φτάσει στα μισά των recording sessions, αποφάσισε ότι είχε ήδη βαρεθεί και σηκώθηκε να πάει μία επίσκεψη στα Marlborough Downs και να οργανώσει καμμιά τελετή προς τη Μητέρα Γη στο Stonehenge. Πριν όμως δανείσει το group του στον Jason Pierce, για να καταφέρει και αυτός να ηχογραφήσει το νέο album των Spiritualized, πήρε τον Thighpaulsandra και άλλους τρεις το ίδιο παρανοϊκούς μουσικούς στο studio για να ηχογραφήσουν το album ενός ακόμα side project, των Brain Donor.
Σύμφωνα με το πειραγμένο μυαλό του Julian οι Brain Donor είναι ένα ambient punk speed metal group, ότι και να σημαίνει αυτό. Εγώ από την άλλη ο πιστός fan δεν μπορώ παρά να σεβαστώ την άποψη του. Το “Love Peace & Fuck” είναι ένα ακόμα τερατούργημα της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας του Δρουίδη, αποτέλεσμα βέβαια σε μεγάλο βαθμό από τρέλα που κουβαλάει αυτό το χαρισμάτικο άτομο εδω και δεκαετίες.
Την στιγμή που ο Julian Cope ασχολείται περισσότερο με τον ρόλο του διδάσκαλο του παγανισμού, ιστορικού της προχριστανικής εποχής, και διοργανωτή εκδηλώσεων στο Βρετανικό Μουσείο, (η διήμερη εκδήλωση αφιερωμένη στον Θεό-πατέρα Odin που θα γίνει τον άλλο μήνα, έγινε ένα από πιο hot tickets του πολιτιστικού Λονδίνου), το “Love Peace & Fuck” είναι λογικό να μην είναι και ότι πιο συμβατό με την mainstream αισθητική. Το αντίθετο μάλιστα.
Για έναν άνθρωπο που γράφει αυτές τις γραμμές φορώντας ένα ταλαιπωρημένο λευκό t-shirt με το πρόσωπο του Julian Cope να το κοσμεί, είναι δύσκολο να κακολογήσει όποια κυκλοφορία του. Οι Brain Donor όμως ίσως ξεπερνάνε κάποια όρια που ως fan έχω θέσει. Δυστυχώς το “Love Peace & Fuck” εμφανίζει την μεγαλοφυία του Julian Cope ίσως στο ναδίρ της έμπνευσής του. Για τον άνθρωπο που μας χάρισε μερικά από τα σπουδαιότερα punk-pop αριστουργήματα της Βρετανικής μετα-punk εποχής, και για την προσωπικότητα που ηχογράφησε δύο από τα καλύτερα albums της δεκαετίας του ’90, Peggy Suicide και Jehovahkill, ορίζωντας την παγανιστική ψυχεδέλεια, το νέο project μοιάζει ως ένα κακόγουστο αστείο.
Η απογοήτευση δεν είναι γέννημα ίσως της μουσικής, η οποία αν μπεις στο trip της, στο trip του ambient punk speed metal δηλαδή, (ψυχραιμία, δεν είναι και τόσο κακό όσο νομίζετε), αλλά της στιχουργικής πλευράς του album. Αν αυτός είναι ο ποιητής Julian που τόσο αγάπησα, τότε θα αρχίσω να ντύνομαι και θα κόψω τα μαλλιά μου σαν τον Thighpaulsandra. Οπότε ετοιμάστε τον ζουρλομανδύα.
Ελπίζω όταν κυκλοφορήσει το “Citizen Caned” να έχει άλλαξει δραστικά το σκηνικό. Και είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξει. Η νέα χιλιετία δεν θα ξεφύγει από την αυτού υψηλότης του, τον Arch-Drude τόσο εύκολα. Προς το παρόν όμως και με πάρα πολύ βαριά καρδιά ένα φτωχότατο...
