"Η χρηση γνωστων, δημοφιλων τραγουδιων σε μια ταινια και ιδιαιτερα μιουζικαλ ωστε να εξοικειωθει το κοινο μαζι της ειναι μια παλια ιδεα. Τα περισοτερα μιουζικαλ του '40 ηταν ηδη θεατρικες παραστασεις του Broadway, ενω στο Meet me in St Louis (παραγωγης 1944), η Judy Garland τραγουδα το 'Clang, clang, clang goes the trolley', επιτυχια της εποχης παρολο που η ταινια διαδραματιζεται στις αρχεσ του αιωνα, οπως και η δικη μας". Αυτα ισχυριζεται ο Baz Luhrmann, σκηνοθετης του Moulin Rouge και σιγουρα εχει δικιο. Οπως και να'χει, ομως, τιποτα δεν μπορει να προετοιμασει τον ανυποψιαστο ακροατη και κατ' επεκταση και το κοινο του Moulin Rouge για την ηχητικη προκληση της ταινιας.
Ο ιδεαλιστης ποιητης Christian (Ewan Mc Gregor), στα τελη του 1890 γνωριζει τον ζωγραφο Toulouse-Lautrec (John Leguiziamo), γνωστο θαμωνα του Moulin Rouge. Στην "καταδυση" τους στο φιληδονο Παρισι της εποχης, ο Christian θα ερωτευθει τη Satine (Nicole Kidman), πρωτοχορευτρια του καμπαρε. Ο ερωτας τους θα ειναι παθιασμενος αλλα η καταληξη του τραγικη. Η υποθεση, βασισμενη στο μυθο του Ορφεα και της Ευρυδικης, ειναι απλη (αν οχι απλοικη), σχεδον στερεοτυπη. Αλλα και παλι σε ποιο μιουζικαλ του παρελθοντος η πλοκη οδηγειται "συνειδητα" σε πιο περιπλοκους αφηγηματικους δρομους; Και παραφραζοντας λιγο το παραπανω ερωτημα, σε ποια οπερα (π.χ. La Boheme, Tosca, La Traviata -οπερες απο τις οποιες δανειζεται το Moulin Rouge); Με τη λεξη οπερα ερχομαστε λιγο πιο κοντα στις προθεσεις του Luhrmann.
Αν ο Andrew Lloyd Webber προσεδωσε με τα εργα του στο θεατρικο μιουζικαλ τον προσδιορισμο ροκ-οπερα, ο Baz Luhrmann επιχειρει να πειραματιστει με το κινηματογραφικο μιουζικαλ και τον προσδιορισμο ποπ-οπερα. Μετατρεπει λοιπον το Moulin Rouge σε μια αποθεωση του στυλ αγγιζοντας τα ορια του κιτς σκηνογραφικα, ενδυματολογικα και κυριως μουσικα. Η ταινια δονειται υπο τους ηχους τραγουδιων των Beatles, Queen, Madonna, Elton John, T-Rex, David Bowie, U2, Phil Collins, Sting κ.α.
Μετα απο αυτη τη μεγαλη εισαγωγη (δικαιολογειστε μας απο το γεγονος οτι ο θεωρητικος σχολιασμος του soundtrack ενος μιουζικαλ ειναι κατα βαση η κριτικη του σεναριου του) ερχομαστε στο κυριως θεμα. Στο CD υπαρχουν τραγουδια, τα οποια αποτελουν διασκευες παλιων κομματιων και ακουγονται στην ταινια -αυτουσια ή κάποια αποσπασματα τους.
Στην πρωτη κατηγορια εχουμε το κλασικο '30s Nature Boy, το οποιο ανοιγει το CD ως αλλη οβερτουρα (!) ερμηνευμενο απο τον πολυ David Bowie. Η προσεγγιση του κομματιου ξεφευγει απο τις jazz καταβολες του και το κανει πιο θεατρικο, ενισχυοντας το με πλουσια ενορχηστρωση και με μια δραματικοτατη ερμηνεια απο τον Bowie.
Απο το Moulin Rouge βεβαια δεν λειπει το καν-καν. Ο Fatboy Slim (κατα κοσμον Norman Cook) προτεινει μια φασαριοζικη εκδοχη που καμια σχεση δεν εχει με τη γνωστη μελωδια. Αυτο το καν-καν (Because we can) ταιριαζει στο νευρωτικο μονταζ της αντιστοιχης χορογραφιας, αλλα ως κομματι ακουγεται υπερ του δεοντος φωνακλαδικο.
Τα υπολοιπα χορευτικα νουμερα του καμπαρε στηριζονται στο Diamonds are a girl's best friend σε δυο εκδοχες. Η πρωτη (Sparkling Diamonds), το κομματι που μας συστήνει τη Nicole Kidman ως τραγουδιστρια, ειναι μια εξυπνη διασκευη του τραγουδιου που σημαδεψε την καριερα της Marilyn Monroe, μπλεγμενο με το Material Girl της Madonna ενω η δευτερη (Hindi Sad Diamonds) μπλεκει το Diamonds με ινδικες μουσικες γεφυρες! Μετα απο 4μηνη προετοιμασια με μαθηματα φωνητικης (η Kidman ισχυριζεται πως τραγουδαγε και στα 17 της για μικρο χρονικο διαστημα στο συγκροτημα Divine Madness που ειχε δημιουργησει με φιλες της) η φωνη της ακουγεται εκφραστικη, με ωραια τονικοτητα, μια φωνη που αν μη τι αλλο ακους ευχαριστα.
Το Moulin Rouge -οπως προειπαμε- ειναι πανω απ' ολα ποπ-οπερα, οποτε στη συνεχεια της ακροασης εχουμε τις αριες της "παραστασης". Το Your Song του Elton John αποτελει την ερμηνευτικη στιγμη του Ewan Mc Gregor. Με τη συμμετοχη του τενορου Alessandro Safina, το χιτακι του E. John μετατρεπεται σε ενα φαντασμαγορικο, οπερετικο υμνο της αγαπης, προσδιδοντας στο τραγουδι δυναμισμο αποτινασσοντας το χαρακτηρα της δακρυβρεχτης μπαλαντας. Ο Mc Gregor αποδεικνυει πως εχει σπουδαιες φωνητικες δυνατοτητες, καλλιεργώντας επιπλεον αυτη τη πτυχη του ταλεντου του μετα απο τις πρωτες τραγουδιστικες του προσπαθειες στο δευτερο sountrack του Trainspotting, αλλα και στο Velvet Goldmine ως αλλος Iggy Pop. Εξισου καλα τα καταφερνει και η Kidman στο One day I'll fly away, μιας και ανταπεξερχεται πληρως στις ερμηνευτικες απαιτησεις του τραγουδιου.
Η αληθινη, ομως, εκπληξη του soundtrack ειναι το ντουετο Elephant Love Medley και το El Tango de Roxanne. Στο πρωτο Mc Gregor και Kidman επιδιδονται σε μια μουσικη κουβεντα ανταλλασοντας ως φρασεις στιχους και ρεφραιν ερωτικων κομματιων!! Θελετε τιτλους; All you need is love των Beatles, One more night του Phil Collins, Pride (In the name of love) των U2, Silly love songs του Paul Mc Cartney, Heroes των Bowie και Eno, I will always love you της Dolly Parton κ.α. Στο δευτερο η γνωστη επιτυχια των Police, Roxanne, μεταλλασεται σε ενα αργεντινικο τανγκο που σφραγιζεται με την ιδιαιτερη φωνη του Jose Feliciano. Οι παραπανω διασκευες αποτελουν τα δυο χαρακτηριστικοτερα παραδειγματα για τον ηχο του CD και της ταινιας. Ο Luhrmann και ο μουσικος διευθυντης Marius De Vries αποκαλυπτουν την τρελη και "βεβηλη" διαθεση τους να αναπαραγουν αυτα τα παλια ταγουδια προτεινοντας μια ιδιαιτερη και γνησια πρωτοτυπη φορμα και καταφερνουν να κερδισουν το θαυμασμο για την προσπαθεια.
Τα τραγουδια της ταινιας ολοκληρωνονται με μια ευχαριστη, κλασικη μπαλαντα το Come what may τραγουδισμενη ομορφα απο Mc Gregor και Kidman (περιμενετε σιγουρη υποψηφιοτητα για Oscar τραγουδιου. Λετε και το βραβειο; Γιατι οχι!) και το Nature Boy παλι με τον Bowie αλλα αυτη τη φορα με τη συνδρομη των Massive Attack για φιναλε. Δυστυχως η διασκευη αυτη απογοητευει με τη μετριοτητα της, αν αναλογιστουμε το μεγαλο ταλεντο των μαεστρων του trip hop.
Στα υπολοιπα πεντε κομματια του CD περιλαμβανονται διασκευες που αποσπασματα τους ακουγονται στην ταινια. Εδω θα βρειτε το υπερ επιτυχημενο Lady Marmalade με τη συμπραξη των Lil' Kim, Mya, Pink και της Christina Aguilera υπο την εποπτεια της Missy Elliot. Το Rhythm of the night με την Valeria γραμμενο απο τη Diane Warren που προσδιδει ενα πιο ρυθμικο λατιν ηχο. Μια τυπικη διασκευη του Children of the revolution των T-Rex απο τον Bono των U2, τον Gavin Friday και τον Maurice Seezer, το Diamond Dogs του Bowie (ο οποιος τελικα εχει την τιμητικη του στο CD) απο τον Beck και μια εξαιρετικη αποδοση του Complainte de la Butte με την αισθαντικη φωνη του Rufus Wainwright.
Σαν συνολικη εκτιμηση ο μεταμοντερνος αναχρονισμος του Moulin Rouge προκαλει τις εντυπωσεις με την επιτηδευμενη μουσικη του προταση. Στηριζει απολυτα το οπερετικο ποπ υφος της ταινιας και προσφερει ερμηνειες-αποκαλυψη απο τους δυο πρωταγωνιστες. Ακομα και για οσους τελικα το CD δεν αποζημιωσει το αρχικο τους ενδιαφερον κατα την ακροαση, ειναι γεγονος πως θα συμφωνησουν οτι το αποτελεσμα ειναι εμπνευσμενο. Και αυτο ειναι κατι σπουδαιο!
Σημειωση: Στο soundtrack δεν περιεχονται ολες οι μουσικες στιγμες της ταινιας καθως και η αυθεντικη μουσικη του Craig Armstrong. Ισως να περιμενουμε και συμπληρωματικο CD.
