Όταν έφτασε στα χέρια μου το Go Plastic του φίλτατου 26χρονου Βρετανού Tom Jenkinson a.k.a. Squarepusher το τοποθέτησα στο cd player με επιφυλακτικότητα. Μην με παρεξηγείτε, αλλά πάντα έτσι πρέπει να εντυμετωπίζουμε όλοι κάθε νέα δισκογραφική προσπάθεια ενός αδιαμφισβήτητα «πειραγμένου» μυαλού.
Πέμπτη full album κυκλοφορία λοιπόν του Jenkinson, αυτή τη φορά για την Warp, Την εταιρία ορόσημο της σύγχρονης ηλεκτρονικής πειραματικής μουσικής. To παρελθόν αυτής της ιδιοφυούς μουσικής προσωπικότητας μας έχει δώσει albums και EPs, που επαναπροσδιόρισαν τα όρια της αντοχής μας στην σύγχρονη avant-garde, ενώ ταυτόχρονα μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε, ιδιαίτερα με το “Music Is Rotted One Note” του 1998, ότι ίσως το μέλλον της jazz, ένα μεγάλο κομμάτι της καλύτερα, βρίσκεται στον ηλεκτρονικό ήχο, όπως αυτόν παράγουν και επεξεργάζονται πρωτοπόροι σαν τον Tom Jenkinson.
Με το Go Plastic, o Squarepusher φαίνεται ότι αφήνει στην άκρη τις jazz εμμονές του, για λίγο πιστεύω, και μας βομβαρδίζει με beats, λούπες, και απίστευτης ταχύτητας ενναλλαγές ρυθμών και παλμών. Σαν το ακόμα πιο παρανοϊκό αδερφάκι του Aphex Twin, o Jenkinson μας καλωσορίζει στον κόσμο του με τον ιδανικότερο τρόπο, απειλώντας μας ότι «Ι’m gonna fuck you with my red hot cock!» στο καλύτερο track του album και πρώτο single, “My Red Hot Car”. Μετά από τέτοια υποδοχή, τα σχόλια περιττεύουν.
Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα εννέα tracks κάθε άλλο παρά ηλεκτρονική μουσική για clubbing είναι. Drum’n’bass beats μπερδεύονται με dub και hip hop όλα περασμένα μέσα από τον προγραμματισμό του Jenkinson και την εμμονή του με την πρώιμη techno του Carl Craig και των LFO, με την ελευθερία και την φαντασία που του προσφέρει το αλάθητο του πρωτοπόρου στον χώρο του, έστω και αν αυτό τον οδηγεί σε δρόμους τραχύς και δυσκολοδιάβατους για τους απλούς ακροατές-συνοδοιπόρους του.
To θέμα με κυκλοφορίες σαν αυτή του Squarepusher είναι με ποια λογική τις πλησιάζεις. Με τι αισθητικό κριτήριο μπορείς να την κρίνεις. Από την στιγμή που το αυτί των πολλών έχει συνηθίσει στην ευκολία, πως είναι δυνατόν να δεχθεί αδιαμάρτυρητα την οριακή αντίληψη περί αισθητικής και μουσικής του κάθε πειραματιστή και πρωτοπόρου; Καταδικασμένο για να ακουστεί από λίγους, τo Go Plastic του Art Blakey του 21ου αιώνα (υπέρβάλλω;) σας προκαλεί να το αντέξετε, να το εκτιμήσετε και να απολαύσετε σαν μία συναρπαστική περιπέτεια, από τις λίγες.
