Μετα - λέγεται το νέο εγχείρημα - πάντρεμα των δύο διαφορετικών κόσμων που επιχείρησαν ο Κωνσταντίνος Βήτα και η Δήμητρα Γαλάνη. Οι δύο βασικές συνιστώσες της δόμησης του ήχου τους είναι το ελληνικό έντεχνο λαϊκό τραγούδι και οι electronica συνοδείες του, εγχείρημα που έχουμε δει και στο παρελθόν με συζητήσιμα αποτελέσματα -ένα είδος μετα-έντεχνου που παρουσιάζει πάντως αρκετό ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όταν δεν οδηγεί η ιδέα, αλλά τα πάντα εξυπηρετούν την ιδιαίτερη αισθητική κάθε τραγουδιού. Κάποιοι ίσως τους ονομάσουν πεπειραμένους διπλωμάτες και δεν θα έχουν άδικο. Και οι δύο δεν μπήκαν ως αντίπαλοι στο τερέν του studio, αλλά προσπάθησαν να κατανοήσουν αυτό που ο συνεργάτης έχει στο μυαλό του, συμβάλλοντας με αμοιβαίες υποχωρήσεις σε ένα album με ενιαία αισθητική, με σεβασμό στο τραγούδι, χωρίς εφετζίδικους στυλιστικούς εντυπωσιασμούς, και κυρίως χωρίς την καταστροφική αγωνία για το που αυτό μπορει να οδηγήσει. Απέριττες οι ηλεκτρονικές μουσικές συνοδείες, έχουν ως αποκλειστικό σκοπό τη διακριτική τους παρουσία πάνω στην κατά βάση έντεχνη αισθητική, αποκαλύπτοντας τη μειλίχια πτυχή τους στη συναρμολόγηση της γκρίζας αστικής ατμόσφαιρας, της νοσταλγίας για το Λοίζο, το Χατζιδάκι και την παραδοσιακή ελληνική μουσική, με την ηλεκτρονική sampleteria των 90s και των 00s. Το ατμοσφαιρικό αυτό παζλ στο οποίο δίνει το ξεχωριστό της στίγμα η μοναδική φωνή της Δήμητρας Γαλάνη και οι περιρρέουσες, απέριττες ενορχηστρώσεις, αποτελείται από κομμάτια του Κωνσταντίνου Βήτα και 4 γνωστά σε εκτελέσεις που σέβονται την πρώτη, αλλά παράλληλα αναγνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του ηχητικού εγχειρήματος: Το αναμορφωμένο "Πες Μου Μια Λέξη" του Μάνου Χατζιδάκι και του Αλέκου Σακελάριου που ακούσαμε πρώτα από το Δημήτρη Χορν και τη Μάρω Κοντού, το "H Μικρή Ζωή", που τραγούδησε η Πόπη Αστεριάδη πριν από λίγα χρόνια, το "Η Μέρα Εκείνη Δεν Θα Αργήσει" σε ένα εκ των υστέρων / virtual ντουέτο με τον Μάνο Λοϊζο και το παραδοσιακό σμυρνέικο "Αλητάκι" σε ντουέτο της Δήμητρας Γαλάνη με την Ελευθερία Αρβανιτάκη (που δυστυχώς αποδείχτηκε μόνο ...κράχτης). Θα βρείτε επίσης το κομμάτι "Λόγος Της Σιωπής" που έγραψε η Δήμητρα Γαλάνη με τον Παρασκευά Καρασουλο και είναι αφιερωμένο στον Παύλο Σιδηρόπουλο, μαζί με sampled παρεμβολές από το "Η Ωρα Του Stuff"! Κορυφαίες όμως στιγμές είναι το "Κόκκινο Κοχύλι" που ερμηνεύουν μαζί Κωνσταντίνος και Δήμητρα, και τα "Τραίνα" και "Στέλλα"... Είναι ίσως τα μόνα που τολμούν να δαμάσουν τη νοσταλγία και να τη μετουσιώσουν σε δημιουργία, χωρίς να υποτιμάμε τα υπόλοιπα δημιουργήματα του διαθλαστικού φακού του Βήτα.Η αθηναϊκή μέρα, που καθρεφτίζεται εδώ, έχει μεταβιομηχανικό, techno, ambient περιβάλλον και λαϊκούς ήχους. Έχει και γνήσιους εκφραστές των αγωνιών, των ήχων, των χτύπων της: Ένα υπερευαίσθητο σε ότι το περιβάλλει αστικό kid που τη μία ενστερνίζεται τους ρυθμούς της και την άλλη αναζητεί τρόπους να διαφύγει. Τη μία στέκεται αποφασιστικά στη μία άκρη της τραμπάλας υιοθετώντας το δυτικό, αγχωτικό της πρόσωπο και την άλλη χάνεται σε γειτονιές με ανατολίτικο χρώμα και χαμηλότερους τόνους... Έμπνευση, άλλωστε, δίνουν οι εναλλαγές εικόνων, η πεζή καθημερινότητα, οι δυνητικές αναμνήσεις, κάτι που φανταζόμαστε ότι έχουμε στερηθεί ή θα έπρεπε να δούμε / ακούσουμε, τα πάντα...
