Όταν στα 1970 oι Beatles διαλύθηκαν και ο καθένας έπρεπε να πάρει το δρόμο είτε συνεχίζοντας την τέχνη του είτε σταματώντας, κριτικοί και αντίπαλοι παραφύλαγαν στη γωνία για το στραβοπάτημα. Από τον Ringo και τον George δεν υπήρχαν εξεζητημένες προσδοκίες (αν και ο George στάθηκε άψογα), αλλά από τα δύο μεγάλα ονόματα (Lennon/ McCartney), ο πήχης ήταν αρκετά ψηλά. Ο Lennon βέβαια μεγαλούργησε είτε συνεργαζόμενος με τον Spector είτε μόνος του, ενώ ο Macca προτίμησε να ακολουθήσει τον δοκιμασμένο δρόμο, αυτό της απλής ποπ συνταγής που του είχε δώσει τόσες επιτυχίες. Φυσικά και τα κατάφερε και το Wingspan με τα 40 τραγούδια από τις σόλο προσπάθειες του, είναι αντιπροσωπευτικό και εξαιρετικό.
O Macca επίσης ήταν ο μόνος ο οποίος σχημάτισε καινούργια μπάντα, μη φοβούμενος την αναπόφευκτη σύγκριση, η οποία σε καμία περίπτωσε δεν θα απέδιδε, αλλά αναλογικά η επιτυχία των Wings και τα στάδια τα οποία γέμιζαν, είχαν κάτι από Σκαθάρια. Όσον αφορά τα τραγούδια βέβαια, η απλοϊκή συγγραφή των στίχων δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά αν κάποιος αποδεχτεί διάφορα δεύτερα και τρία τραγούδια των Beatles γραμμένα από τον Paul, τότε δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο στην διασκέδαση. Στο κάτω κάτω ποπ είναι και δεν επιδέχεται ανάλυσης.
Η σόλο δισκογραφία του Μacca, δεν είχε τη συνοχή και το επίπεδο ποιότητας των Beatles, αλλά στο σύνολο της και τόσα χρόνια μετά, στέκεται αξιοπρεπέστατη και ίσως πιο εντυπωσιακή από κάθε άλλη δουλειά των υπόλοιπων σκαθαριών. Ίσως το γεγονός ότι ο Paul ήταν παραγωγικότατος συμβάλλει σε αυτή τη διαπίστωση, αλλά κανείς δεν φαίνεται να εκφράζει αντίρρηση. Η δομή των τραγουδιών μέσα στα δύο δισκάκια του Wingspan είναι λίγο περίεργη και ο διαχωρισμός Hits & History δεν είναι και τόσο δόκιμος. Αν παραλείψει κάποιος την απουσία των ντουέτων είτε με τον Stevie Wonder είτε με τον Michael Jackson, και διάφορα άλλα διαμαντάκια (Press, By-pass), τότε το σύνολο είναι ικανοποιητικό. Η φωνή δε του Macca βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, σαφώς πιο διαμορφωμένη και ενηλικιωμένη από τα 60’s ενώ η επιρροή των Beach Boys είναι πασιφανέστατη.
“Maybe I’m Amazed”, “Junk”, “Take it away”, “Live and let die”, “Band on the run”, “Back seat of my car”, “Let ‘em in” και δεκάδες άλλα εξαιρετικά κομμάτια βρίσκονται στο Wingspan, συλλογή από τις λίγες η οποία επιβεβαίωνει τον κανόνα του πραγματικού Greatest Hits. Η ιδιοφυϊα του Macca σε λιγότερο παραγωγικές καταστάσεις (από τους Beatles), είναι κάτι το οποίο δεν πρέπει να προσπεράσετε, σνομπάροντας την ποπ αισθητική του. Στο κάτω κάτω, η ικανότητα, η εξυπνάδα και η επιδεξιότητα δεν φεύγουν ποτέ.
