Ήδη με το "Insomnia" βρίσκονταν αρκετά πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν το επικό στοιχείο, σε συνδυασμό με τις σωστές πομπώδεις επιλογές μηνυμάτων αναλάμβανε δίχως ιδιαίτερες δυσκολίες να δυναμιτίσει τα μεγάλα dancefloors. Τότε ήταν που αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε όμως, ότι οι Faithless ήταν κάτι παραπάνω από one hit wonders, και όχι γιατί απλώς αντέγραψαν τους εαυτούς τους στα επόμενα singles.
Αν και στο ξέφωτο των clubs κατάφερναν να βγουν θαρραλέα με την ίδια συνταγή, ήταν οι υπόλοιπες, πολυσυλλεκτικές στιγμές των δίσκων τους που τους προσέδιδαν το κύρος, ακόμα και σε indie ακροατήρια. Πάνω κάτω λοιπόν τα ίδια μας επιφυλάσσουν και στην τρίτη τους δουλειά μέσα σε πέντε χρόνια, το Outrospective.
To "We Come 1" δεν χρειάζεται και ιδιαίτερες προσπάθειες για να προκαλέσει το γνωστό δονούμενο κύμα των παρελθόντων dancefloor επιτυχιών τους. Ευφορία και μυστικισμός, μεγαλοπρεπή ηχοτοπία, και ο Maxi Jazz στο ρόλο του entertainer, να ξεσηκώνει το υποτιθέμενο κοινό. Οι Faithless είναι άριστοι χειριστές των σιωπών και των εντάσεων και καταπληκτικοί ρήτορες, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ώστε να μπορούν να συνεπαίρνουν και αυτούς που αντιστέκονται περισσότερο. Όπως και στις προηγούμενες δύο δουλειές του, έχει το ταίρι του, αλλά δεν υπάρχει κάτι που να το πλησιάζει σε δύναμη. Καλή τακτική θα έλεγε κανείς, μια και τους δίνει την ευκαιρία να κλείσουν ένα κύκλο τριών album, με τα ίδια περίπου ανομοιογενή συστατικά σε μικρές ποσότητες, και μάλλον ατάκτως ριγμένα.
Από κει και πέρα, τα πράγματα, ως συνήθως μπερδεύονται. Έχουμε μια δόση από Philly soul στο 'Muhammed Ali' (αφιερωμένο στον θρύλο του μποξ -είναι το μοναδικό κομμάτι για το οποίο ένιωσαν την άναγκη ότι έπρεπε να περιληφθούν οι στίχοι), μπαλλάντες όπως το ελαφρύ και ζεστό 'Crazy English Summer', πιο αεράτες και upbeat στιγμές παράλληλα, όπως το 'One Step Too Far', με την αδερφή του Rollo και παλιά γνωστή στους Faithless (είχε χαρίσει τα φωνητικά της στο Salva Mea), Dido, αλλά και το επικο-χορευτικό συμπλήρωμα ("Liontamer")...
Kύριο στοιχείο είναι η ατμόσφαιρα, είτε πρόκειται για νωχελικά beat, είτε για υποχθόνιους funk ήχους, είτε για dancefloor-friendly γραμμές, είτε για κλασικές μπαλλάντες. Ένα ακόμη βασικό στοιχείο είναι ότι, όπως και στις προηγούμενες δουλειές τους, δεν τα καταφέρνουν πάντα καλά, και γι' αυτό δεν ευθύνεται αυτή καθαυτή η αστάθεια και ρευστότητα προσανατολισμού τους. Σε ότι καταπιάνονται υπάρχει η σφραγίδα Faithless που αρκεί για να τα ενώσει χωρίς να τους αναγκάσει να προσκεινται σε κάποιο ρεύμα, από κει και πέρα όμως, η πιστοποιημένη αγάπη τους με ότι καταπιάνονται δεν σηματοδοτεί αυτόματα και τη δυνατότητα δημιουργίας καλών κομματιών.
Περισσότερο από ποτέ, λοιπόν, μπλέκονται με (διαφόρων ειδών) κλισέ, μοιάζουν αμήχανοι, σαν να προσπαθούν να κρατηθούν από κάπου σε μια μουσική βιομηχανία που έτσι κι αλλιώς ψάχνεται ποικιλοτρόπως και αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα. Από αυτή την οπτική, το Outrospective δεν καταφέρνει και ιδιαίτερα πολλά, πέρα από το να μας χαρίζει 3-4 καλά κομμάτια μεθυστικής ηχορρυθμίας και ανθρώπινης ευαισθησίας. Ίσως κάπου φταίμε κι εμείς, γιατί περιμέναμε πολύ περισσότερα, λαμβάνοντας υπόψη την -έκδηλη στις ζωντανές εμφανίσεις τους, τις πιο "ζωντανές" live εμφανίσεις dance act- προσωπικότητα και δυναμική των μελών τους...
