Ενας Θεός γνωρίζει γιατί μία από τις μπάντες που δεν φημίζεται ιδιαίτερα για τις εναλλακτικές πρακτικές της απέναντι στη μουσική βιομηχανία (και στη μουσική γενικότερα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), απέφυγε στις 2 δεκαετίες περίπου ζωής της, να μας δώσει ένα live album.
Έστω και αργά, όμως, όταν τα περιθώρια έχουν στενέψει, ήρθε ο καιρός για να εξαργυρώσουν και live τις ξεσηκωτικές τους stadium rock καταθέσεις, και τα συνακόλουθα απογειωτικά για τη μάζα show που χαρακτήρισαν γενικότερα την πρώτη δεκαετία δράσης τους.
Ακούγοντας τα κομμάτια, αλλά και την όλη ατμόσφαιρα πλέον, ίσως και να θεωρήσουμε το όλο σκηνικό cult, ίσως πάλι να θυμηθούμε μερικές από τις παιδικές μας "αμαρτίες" (με την καλή, βέβαια, έννοια), αλλά δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι στο χώρο τους, αποτελούν μία από τις κορυφαίες live μπάντες -είναι και το γράψιμο του Jon Bon Jovi τέτοιο που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Και το σχετικά πρόσφατο It's My Life υπάρχει εδώ, και τα Livin' On A Prayer, You Give Love A Bad Name, Runaway, Bad Medicine είναι παρόντα, σε ένα δίσκο που χαρακτηρίζεται από ένα rockin' vibe, αποκλείοντας γνωστές power μπαλλάντες που προκάλεσαν την ύψωση πολλών ...αναπτήρων κατά τη διάρκεια των μαζικών live συνάξεων. Υπάρχει, τέλος, και μια ενδιαφέρουσα έκδοση του "I Don't Like Mondays" με τον πάλαι ποτέ Boomtown Rat, Bob Geldof να συμμετέχει.
Μετά την πρώτη, αναγνωριστική, ακρόαση όμως, δύσκολα κανείς ξαναπατά το play. Με άλλα πράγματα συγκινούμαστε πλέον, και η cult αίσθηση που αναφέραμε στην αρχή δεν απομακρύνεται από τις αποενοχοποιητικές μας τάσεις. Είναι κι αυτή η επιλογή μέσα από ηχογραφήσεις 16 χρόνων που αφαιρεί από τη συνεκτικότητα -ιδιαίτερα στα φωνητικά, και δεν σου δίνει έστω την ψευδή εντύπωση ότι παρακολουθείς μία συναυλία ...One Wild Night, όπως λέει ο τίτλος...
