Eξαρτήσεις από την ηρωίνη, απόπειρες αυτοκτονίας, παραιτήσεις μελών, χίλια μύρια δηλαδή, ταλαιπώρησαν μία από τις αγαπημένες σε όλους μας μπάντες της τελευταίας εικοσαετίας, κι όμως στο δέκατο τους studio album ακούγονται περισσότερο σίγουροι για τον εαυτό τους από ποτέ -με το πλεονέκτημα της ωριμότητας πλέον και της ηρεμίας, στοιχείο που στην προ 4ετίας δισκογραφική κατάθεσή τους με τίτλο "Ultra" δεν υπήρχε. Αντίθετα υπήρχε αμηχανία ως προς την κατεύθυνση, προχειρότητα για ένα τελειομανές group όπως αυτοί, ελλιπείς συνθέσεις, αλλά και φωνητικά που πρόδιδαν την εξάρτηση του Dave Gahan και τις συνέπειές της. Το "Ultra", βέβαια, κάθε άλλο παρά άσχημο album ήταν, γιατί απλά οι Depeche Mode ήταν και παραμένουν μια μεγάλη μπάντα, με σημαντικούς μουσικούς και ιδιαίτερο στυλ, που ενώ ανανεώνεται, παραμένει πάντα αναγνωρίσιμο.
Η αμηχανία, βέβαια, δεν λείπει και από το "Exciter". Το δρόμο που θα κινούνταν, οι Depeche Mode αποφάσισαν να μην τον επιλέξουν, κι έτσι παίζουν με τα κόλπα από τα 80s, πετάγονται μέχρι την ξεδιάντροπη disco, πετάνε λίγο από την electro-pop του Violator, αλλά και λίγο από τον σκοτεινό, κιθαριστικό ήχο του Songs Of Faith And Devotion, και τα αφήνουν όλα στο έλεος του παραγωγού της Bjφrk, Mark Bell, ο οποίος τα καταφέρνει περίφημα.
Η φωνή του Dave Gahan, από την άλλη, είναι ανεβασμένη σε σχέση με τα χάλια του Ultra -όταν και ο ίδιος ακόμα είχε παραδεχτεί οτι δεν είχε συνέλθει ακόμα- και δεν έχει ανάγκη πλέον από κόλπα και στηρίγματα, ανακτώντας την αμεσότητά της, σήμα κατατεθέν για τις υπνωτικές και τραγικές, ονειρικές και moody συνθέσεις τους.
Η διάθεση, τέλος, είναι και πάλι μελαγχολική. Ο Dave τραγουδά για τη "μαύρη νύχτα της ψυχής του", για "τον πυρετό που έρχεται", όσο οι ζεστοί ακουστικοί ήχοι αντιμάχονται την κρύα electronica, με τη γνωστή γλυκόπικρη συνθετική γραφή και κατά συνέπεια αίσθηση που σου μένει.
Θα λέγαμε με σιγουριά ότι οι downtempo στιγμές κερδίζουν και σε χρόνο, αλλά και τις εντυπώσεις. Τα "Dream On", "When The Body Speaks" και "Freelove" είναι θαυμάσιες στιγμές, ενώ το 'Goodnight Lovers' που κλείνει το album, αποδεικνύεται ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου.
Γενικότερα, πάντως, παρατηρείς ότι ενώ παίζουν με διαφορετικά στυλ, στο τέλος μπορείς να πεις άνετα ότι άκουσες εκείνη την γνωστή κολλλητική dark synth-pop με την αιθέρια και πικρή ταυτόχρονα αίσθηση. Τις περισσότερες φορές, με το μάτι στο δεύτερο μισό των 90s. Υπάρχουν και '80s αναμασήματα όπως τα "Shine" και "The Sweetest Condition", μέτριες στιγμές που δεν στέκονται στο ύψος των άλλων, αλλά και το ενοχλητικό The Dead Of Night (με στίχους όπως "We're the horniest boys, with the corniest ploys, who take the easiest girls, to our sleaziest worlds" κτλ...), αλλά το "Exciter" κερδίζει στο τέλος τις εντυπώσεις, λόγω της συνολικής εικόνας. Αν, δε, εξακολουθείτε να θεωρείτε το "Ultra" ως ένα καλό album, το "Exciter" θα αποτελέσει ένα μόνιμο σύντροφο για τις σκοτεινές -έστω και εν μέσω καλοκαιριού- σας διαθέσεις..
