Μια αφόρητη βαρεμάρα εκπέμπει και ο νέος δίσκος των Stereophonics, μολονότι με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι είναι και ο καλύτερός τους.
Χωρίς να κρύβουν την αγάπη τους για τους AC/DC, τους Black Crowes, τον Paul Weller και τη mainstream brit-pop, οι Stereophonics περιορίζουν τα γηπεδικά τους tracks προς όφελος πιο ακουστικών και εσωστρεφών μουσικών αναπτύξεων. Η ακουστική κιθάρα και το ηλεκτρικό πιάνο εμφανίζονται περισσότερο και τα χιλιοπαιγμένα και ευκολοχώνευτα (όσο και βαρετά) hard rock riffs στους pop ρυθμούς που τους είχαμε συνηθίσει, έχουν περιοριστεί. Η μουσική τους εξακολουθεί βέβαια να είναι radio friendly για το βρετανικό mainstream ραδιόφωνο, οπότε ας μην έχουν οι κατοικούντες στην Βρετανία φίλοι μας ουδεμία αμφιβολία ότι μία ακόμη φορά θα τους δεχθούν "στην μάπα".
Πως είναι δυνατόν, βέβαια, να γνωρίζουν την επιτυχία μόνο εκεί, ένας Θεός το γνωρίζει, καθώς οι πρώτοι που θα έπρεπε να τους απορρίψουν είναι όσοι γνωρίζουν την αγγλικήν...
