Όπως και άλλοι συνavopolίτες δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα στο άκουσμα του πρώτου single - προπομπού του "Discovery", αρκετούς μήνες πριν. Το "One More Time", μεγάλο πλέον dance hit -και τέτοιο που παιζόταν σε όλους τους ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, από τον Λάμψη ως τον Rock FM-, μου θύμιζε αρκετά εως πολύ το βραχύβιο side project του Thomas Bangalter, τους Stardust, και ειδικά το μοναδικό τους big hit, το "Music Sounds Better With You". Αν και ουκ ολίγες φορές το χορέψαμε σε κάποιο club, δεν ήταν σίγουρα οι νεωτεριστές Thomas Bangalter και Guy-Manuel de Homem-Christo που γνωρίζαμε, αυτοί που το 1996 μας έπιασαν απροετοίμαστους με το ντεμπούτο τους "Homework", ένα από τα πιο πρωτότυπα album της δεκαετίας που μας πέρασε, ένα tribute στο electro-funk, τη disco και την pop των 70s, υπό ένα 90s, μηχανικό και φουτουριστικό, παράλληλα, πρίσμα.
Συγκρίνοντας σε πρώτη φάση το Discovery με τον προκάτοχό του δεν θα πορούσαμε να μη διαπιστώσουμε το τέλος των χορευτικών μαραθώνιων, οι οποίοι δίνουν τη θέση τους σε πιο στρογγυλοποιημένες και περιορισμένες χρονικά εκδόσεις κομματιών. Μόνο τέσσερα από τα 14 συνολικά κομμάτια του album ξεπερνούν το φράγμα των τεσσάρων λεπτών, ενώ οι πιο εμπορικές/πιασάρικες στιγμές έχουν λάβει πολύ πιο επιφανή θέση και ποσοτικά, αλλά και στη βιτρίνα. Τα κομμάτια που σε αρπάζουν με τη μία και σε πετάνε στο dancefloor υπάρχουν στην αρχή. Το "One More Time" που αναφέραμε, το καταπληκτικό "Digital Love" με τις αναφορές στους Buggles, το "Harder, Better, Faster, Stronger", που αυτοπεριγράφεται από τον τίτλο και φανκάρει σαν το "Da Funk" του προηγούμενου, και το αεράτο και ατμοσφαιρικό δυνητικό hit "Aerodynamic", με ένα φαζαριστό κιθαριστικό sample να παίζει συνέχεια το τελευταίο λεπτό.
Απο την άλλη υπάρχουν και στιγμές που η έμπνευση και η επιμονή τους στη δουλειά πάνω σε ένα κομμάτι, είτε τους έχουν εγκαταλείψει, είτε δεν τους βοηθούν στο να μας χαρίσουν το ίδιο δυνατά ή ενδιαφέροντα κομμάτια. Το μονότονο "Crescendolls" είναι μια δυσάρεστη έκπληξη, για παράδειγμα. Από την άλλη, το αέρινο "Nightvision", όσο και να Airίζει, δεν φτάνει στη μαγεία των συμπατριωτών τους -μας θυμίζει δε έντονα και το "I'm Not In Love" των 10cc.
Το "Superheroes" είναι μια καλή, ήρεμη, ατμοσφαιρική, instrumental γέφυρα, με samples από το "Who’s Been Sleeping In My Bed" του Barry Manilow, ενώ το "Something About Us" είναι μια μπαλλάντα όπως οι ίδιοι την αντιλαμβάνονται. Αισθησιασμός και αναλογική νοσταλγία... Στα 80s και πιο συγκεκριμένα σε πιο Prince ήχους, μας φέρνει το "Short Circuit", χωρίς να ακούγεται όμως αρκετά ενδιαφέρον, ενώ το "Too Long" που κλεινει, τα δίνει κυριολεκτικά όλα, με soul επιρροές και funk samples σε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι από house beats. Δέκα λεπτά που ίσως θα μπορούσαν να συμπτυχθούν, χωρίς όμως να μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι κουράζουν. Στο dancefloor αυτή η λέξη με τέτοιους ήχους είναι απαγορευμένη.
Για να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας: Το Discovery είναι ένα album που αξίζει να βρίσκεται στη θέση κάθε fan της dance μουσικής. Μπορεί να μη διαθέτει ούτε την άποψη, ούτε τη νεωτεριστική διάθεση του προκατόχου του, διαθέτει όμως ορισμένες στιγμές που θα τινάξουν στο dancefloor κάθε fan της disco των 70s, της pop και των κιθάρων από τα 80s, του electro hip-hop αλά Grandmaster Flash, του kitsch, των σαμπλαρισμένων live κρουστών, αλλά και κάθε indie kid που δεν έχει βάλει απαγορευτικό στη λέξη "mainstream". Οι Daft Punk σίγουρα έπιασαν την καλή γιατί αντιλήφθηκαν την τομή ανάμεσα στις επιρροές και τη δημιουργία, στους Edwin Birdsong, Barry Manilow, Buggles και άλλους με τη σύγχρονη house σκηνή, χωρίς να λησμονούν να ρίχνουν τη διάθεση εκεί που χρειάζεται, δημιουργώντας έτσι ένα ολοκληρωμένο album, που παρά τις αδυναμίες του και την έλλειψη αυθεντικότητας που κάποιες φορές το διαπνέει, είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες του είδους για το 2001. Νομίζω όμως ότι ο χρόνος θα αποδείξει ότι όλες αυτές οι κορώνες που ακούμε αριστερά και δεξιά δεν θα έχουν την ίδια διάρκεια με το κλασικό πλέον ντεμπούτο τους...
