Tο "Learning To Die" είναι ο όγδοος δίσκος του Louis Tillett, ενός ανθρώπου που βρίσκεται στη μουσική βιομηχανία από το 1977 είτε με τους Wet Taxis είτε μόνος του και με τις δουλειές του, κάνει διαθέσιμη μία άλλη όψη της Αυστραλέζικης μουσικής που, εκτός του ότι είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, προδίδει την ανάγκη του Tillett για την διεύρυνση των μουσικών του εμπειριών κυρίως προς την Ευρώπη και έπειτα στην Αμερική. Όπως θα θυμάστε, άλλωστε, έχει έρθει αρκετές φορές και στην χώρα μας για συναυλίες και αντιμετωπίστηκε από το ελληνικό κοινό με ζεστασιά, χαρά, πλήρεις επιδοκιμασίες. Αυτό όμως δεν ήταν και τόσο απίθανο.
Με την τελευταία πρόταση εννοούμε κάτι το οποίο απευθύνεται σε αυτούς που δεν έχουν ακούσε ποτέ τον Tillett. Και για να γίνω πιο σαφής, η ερμηνευτική δεινότητα του Τillett θυμίζει τόσο έντοντα αυτή του Nick Cave, που κρίνοντας από την επιτυχία του στη χώρα μας, θα έλεγα ότι είναι αρκετά εύκολο για έναν καλλιτέχνη σαν τον Tillett να αγαπηθεί. Αν όχι εξίσου, αρκετά ώστε να βγάλει κάποια χρήματα μέσα από τις πωλήσεις και τα live. Και αυτή η χρονική στιγμή που διανύουμε είναι μία από αυτές. Δηλαδή, έχουμε το live την Παρασκευή που μας έρχεται (23-2-2001) και την κυκλοφορία του Learning To Die.
Kαι κάπως έτσι περνάμε στο δίσκο. Εννιά τραγούδια, συνολικής διάρκειας 35 λεπτών, είναι η καινούργια κατάθεση του κυρίου Tillett που ευτυχώς δεν έχει καταρτίσει αυτό το ρεπερτόριο μόνο σε αντιγραφές του Cave (ερμηνεία και συνθέσεις), αλλά έχει βάλει στοιχεία R&B, Jazz και funk τα οποία όμως κινούνται σε ήπιους τόνους. Κατι σαν ο Cave να συναντά τον Jimmy Smith και τον Tom Waits και να τζαμάρουν με όχι και τόσο βαθύ καλλιτεχνικό στόχο.
Αν εξαιρέσουμε το "Ballad Of Hollis Brown" (μία κλασσική 60's σύνθεση του Dylan) το οποίο διασκευάζει ο Tillett (με αρκετή επιτυχία, θα προσέθετα), τα υπόλοιπα οχτώ τραγούδια είναι δικά του. Ξεκινώντας μελαγχολικά (Τhe devil knows how to row) τελειώνει με τον ίδιο τρόπο (Morning light) αφού όμως έχει ξαποστάσει σε groovy ρυθμούς που τους ενισχύει ένα καταπληκτικό hammond. Τον σκοτεινό ασφυκτικό κλοιό του Cave, ο Τillett, δεν μπορεί να τον αναπαράγει. Και γνωρίζοντας το αυτό, ξεφεύγει σε αυτά τα άλλα μονοπάτια. Δοκιμασμένη συνταγή για χρόνια τώρα, τον έχει καταξιώσει και δεν χρειάζεται να αποδείξει κάτι παραπάνω.
Δεν δύναμαι να γνωρίζω πως το συγκεκριμένο υλικό αποδίδεται σε ένα live. Αυτό θα το διαπιστώσετε όσοι πάτε και τον δείτε. Φαντάζομαι πως από το cd, θα είναι πολύ καλύτερα. Οι fans του κυρίου Tillett, ασφαλώς και θα αγοράσουν το δίσκο. Για τους υπόλοιπους, μόνο η ακρόαση (αν αυτή είναι δυνατή) θα καταφέρει να τους πείσει. Υπάρχει βέβαια και μία άλλη άποψη. Μήπως ο Louis Tillett, έχει δώσει ό,τι ήταν να δώσει;
