Ως ένα side project των Front Line Assembly ξεκίνησαν οι Delerium. Οι Bill Leeb και Rhys Fulber ήθελαν μια διέξοδο για τις ορχηστρικές, dark, ambient αναζητήσεις τους που δεν εντάσσονταν στη λογική του beat και του club όπως οι FLA. Έτσι δημιούργησαν τους Delerium για να χωρέσουν τις ethno-ambient ανησυχίες του William Orbit, αλλά και μια λιγότερο φθηνή έκδοση των Deep Forest και των Enigma.
Η προσπάθεια με τη Sarah McLachlan στο γνωστό τοις πάσοι 'Silence', πριν λίγα χρόνια, ήταν ένα δείγμα του γεγονότος ότι το στυλάκι αυτό θα μπορούσε να ξεφύγει από τις new age λίστες και να πάρει το δρόμο του για μεγαλύτερα, pop ακροατήρια.
Θέλετε ο mid-tempo ρυθμός και η εξωτική χροιά, θέλετε η καλή παραγωγή, η μουσική των Delerium είναι ότι πρέπει για τις μυστικιστικές σεξουαλικές αναζητήσεις του μέσου μαλάκα, αλλά και τις ατμοσφαιρικές/ethnic ανησυχίες οποιουδήποτε ακούει "και τα ξένα". Θα τους αδικούσαμε πολύ όμως αν τους κρίναμε μόνο από το εν δυνάμει κοινό τους, καθώς υπάρχουν ορισμένες στιγμές στο 'Poem' που η ανάμειξη αναγεννησιακών φωνητικών, pop, electronica μας συνεπαίρνουν.
Ξεπερνώντας τις Enigma στιγμές που βρίσκουμε στο 'Terra Firma', αλλά και στο ανατολίτικο dance πέπλο του 'Aria', είναι δύσκολο να σε αφήσει αδιάφορο η ερμηνεία της Leigh Nash των Sixpence None The Richer στο 'Innocente' που ξεκινάει σαν κομμάτι των Massive Attack. Ακουστικά και χαλαρά αρχίζει και το 'Fallen Icons', για να μπουν γρήγορα οι ηλεκτρονικές βοήθειες που δεν αφαιρούν από την γλυκιά μελαγχολία της ατμόσφαιρας.
Κάπως πιο μηχανικό και πιο μονότονο το Underwater, αλλά με τις ίδιες προθέσεις, αργά και μυστικιστικά αρχίζει το 'Myth' με γρηγοριανές παραμβολές, latin χρώμα και ανατολικές αναφορές, ενώ λίγο παρακάτω, στο 'Daylight', ο Matthew Sweet συμμετέχει φωνητικά στο πιο 'ευχάριστο' pop κομματάκι του Poem.
Πάνω απ'όλα ξεχωρίζει η καλή παραγωγή. Στρώματα από φωνητικά από σημαντικούς καλεσμένους (Medieval Baebes, Leigh Nash από Sixpence None The Richer, Matthew Sweet, Kirsty Hawkshaw, Joanna Stevens), Dead Can Dance ατμόσφαιρα με ένα συνδυασμό από γρηγοριανές χορωδίες, μπόλικα έγχορδα, αληθινά κρουστά μαζί με ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια και (ενίοτε) ισπανικές κιθάρες, σε mid-tempo αλλά και πιο dance ρυθμούς.
Θα έλεγε κανείς ότι κάθε κομμάτι έχει δουλευτεί πολύ ηχητικά. Το Poem άλλωστε είναι γεμάτο με πιθανά singles. Εκείνο όμως που χαρακτηρίζει την κυκλοφορία είναι η αίσθηση του ακίνδυνου, κάτι που το εντάσσει περισσότερο στα ακούσματα όσων αρκούνται στο χιλιοακουσμένο (ακριβώς επειδή δεν το έχουν ακούσει χίλιες φορές). Η μαγεία των μελωδιών χάνεται σύντομα και κάθε άκουσμα τα εξασθενίζει επικίνδυνα. Σ'αυτό βοηθά και το γεγονός, ότι παρόλη τη δουλειά, κάθε κομμάτι γίνεται από τα πρώτα δευτερόλεπτα προβλέψιμο ως προς την εξέλιξή του, στερώντας από εκπλήξεις και ουσιαστικά εξασθενίζοντας τις συνθέσεις (που σίγουρα είναι πολύ ανώτερες αυτών των Enigma).
