Rage Against the Machine - Renegades

Με τον Zack de la Rocha να έχει αποχωρήσει από την ιστορική αυτή μπάντα, αλλά και τον B-Real των Cypress Hill προ των πυλών, οι Rage Against the Machine μοιάζουν να περνούν σε μια νέα, γι'αυτούς, φάση. Πριν όμως δούμε τι μας επιφυλάσσουν για το μέλλον, ας δούμε το κύκνειο άσμα τους με αυτή τη σύνθεση. 

Πρόκειται για ένα album διασκευών στο οποίο η γνωστή καλοκουρδισμένη rap-metal μηχανή προσπαθεί να περάσει το συγκεκριμένο ήχο σε μια ευρεία γκάμα κομματιών με νόημα. Αυτό είναι άλλωστε και το στοιχείο που διαχωρίζει τους Rage Against the Machine από κάτι Limp Bizkit, Korn και λοιπούς κακούς αντιγραφείς που με τόση θέρμη γίνονται δεκτοί από το νεανικό κοινό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και από μεγαλύτερους (και καλά) wannabe εφήβους: Οι Rage Against the Machine δε φωνάζουν για να...φωνάζουν. Έχουν άποψη (πολιτική κυρίως) και λόγο που δεν συνθηματολογεί μόνο, αλλά εξηγεί και προφανώς δεν ανάγουν την νεανική σαχλαμάρα σε λόγο αντίδρασης. Και, most of all (που έλεγαν και οι αρχαίοι), ήταν οι σκαπανείς του είδους.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το συγκεκριμένο άλμπουμ των διασκευών; Μεγάλη, καθώς το δικό τους στυλ έχει περάσει από τα αγγεία κάθε κομματιού που περνούν από εγχείρηση. Περνώντας όμως τα κομμάτια από τη δική τους φόρμουλα -ανεξάρτητα από την ευκολία ή τη δυσκολία που έχει το εγχείρημα και το αρχικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει- μοιάζουν να τα ισοπεδώνουν και αυτό προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα. Όχι, δεν μας έπιασε καμία κρίση καθαρολογίας, αλλά όπως και να το κάνουμε και η διασκευή θέλει την έμπνευσή της, την ιδιαίτερη μεταχείριση, και δεν σταματάει στην (ομολογουμένως άριστη) επιλογή. Μοιάζουν δηλαδή να λειτουργούν αντίστροφα οι Rage Against The Machine, αλλάζοντας τις μεταβλητές και ουσιαστικά μεταθέτουν την πρόκληση στην επιλογή των κομματιών που θα υποκλιθούν στο συγκεκριμένο υβρίδιο.

Και τα κομμάτια αυτά, τα οποία διαπερνούν τα γνωστά funky, σκληρά riffs και το επιθετικό rapping του Zack δεν είναι παρά τραγούδια με μηνύματα. Ηχητικά δε θα περιμέναμε να λείπουν οι MC5 και οι Stooges, αλλά ποιος θα σκεφτόταν μια rap-metal έκδοση του Maggie's Farm του Bob Dylan (αν και η απλή δομή του φανερώνει κομμάτι που επιδέχεται πολλών ηχητικών μεταλλάξεων); Πέρα από το γνωστό classic των MC5 ‘Kick Out The Jams’ και το άγριο funk του ‘Renegades Of Funk’ του Afrika Bambaataa θα το βρείτε πολύ πετυχημένο -εκεί όπου η τριάδα κιθάρα-μπάσο-drums παίρνει τη θέση των ηλεκτρονικών. Τέλος, και η διασκευή στο "κοινωνικό σχόλιο" του Bruce Springsteen είναι όμορφη και παίρνει μάλιστα επικές διαστάσεις, καθώς οι κιθάρες μουγκρίζουν σε ήχους ελικοπτέρων της αστυνομίας και ο Zack τα δίνει κυριολεκτικά όλα. Για τους φανατικούς φίλους της μπάντας, το "Renegades" είναι must. Για τους υπόλοιπους... έχει ο Θεός (και η μουσική βιομηχανία)...