Erykah Badu - Mama's Gun

Aαααχχχ... Το μαρτύριο ενός φτωχού μουσικογραφιά... Να πρέπει να διατυπώνει άποψη και να την εκφράζει εκτενώς για οτιδήποτε αγοράζει. Κόλαση αλλά και προνόμιο μαζί, ειδικά όταν έχει να μιλήσει για πανέμορφα album στα οποία λαμπυρίζουν εξίσου πανεμορφες και ξεχωριστές νεο-soul ανταύγειες όπως στο "Mama's Gun". 

"Ουφ! Αμαν με τις νέες ορολογίες σας νεο-τσελεμεντέδες μουσικοκριτικοί"... Χμμμ.. Δεν θα είχατε και άδικο... Πως θα μπορούσε όμως να ορίσει το σύμπλεγμα αληθινής soul, old-school rap και R&B που -άλλωστε- η ίδια, μαζί και με άλλους καλλιτέχνες παράλληλα ή αργότερα έδωσε τη φρεσκάδα στο καταταλαιπωρημένο R&B μας, μαζί με την αληθινή σημασία της "ψυχής"; Στο ίδιο βαγόνι θα μπορούσαμε να πετάξουμε τον D'Angelo και τη Macy Gray που έδειχναν να ξεφεύγουν από το σωρό, περισσότερο (ειδικά στο δεύτερο άλμπουμ του δεύτερου) λόγω στυλ και λιγότερο λόγω ουσίας.

Ας μπούμε λοιπόν περισσότερο στο κλίμα του Mama's Gun, αν και -φαντάζομαι- οι περισσότεροι έχετε αρχίσει να "ζεστένεστε": ’70s soul με live μουσικούς, απαλός funk ήχος, mid tempo groove να διαπερνά ως συνδετικός κρίκος όλα τα κομμάτια, jazz αναθυμιάσεις και φυσικά ...hip-hop. Πάνω-κάτω δηλαδή, όχι και πολύ περισσότερα από τo ντεμπούτο της Baduizm (1997), το οποίο μας εισήγαγε σε αυτό το προσωπικό και ξεχωριστό στυλ, και το οποίο, μετά από κάμποσες καθυστερήσεις αλλά και ένα live album το 1997 -με το hit Tyrone- την οδήγησε πλέον αγκαλιά της Motown (μετά από δύο κυκλοφορίες στο αδελφό label Kedar).

Οι διαφορές ίσως εντοπίζονται στις λεπτομέρειες. Πιο βαθύ και προσωπικό από το ντεμπούτο, ασυμβίβαστο και συναισθηματικό παράλληλα, όπως και η ίδια, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η μαγεία της εκφραστικής της ικανότητας βρίσκεται στους υπόγειους και "εσωτερικούς" τρόπους που χρησιμοποιεί στο στίχος της. Μια σκληράδα και ευαισθησία που δεν βγαίνει σε πολλούς τόσο μοναδικά. 

Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι και η ίδια η φωνή βοηθά στη σωστή απόδοσή τους. Η δημιουργός και παραγωγός από το Dallas, μπορεί να συγκριθεί με μερικές μεγάλες 70s soul φωνές, κι αυτό είναι μεγάλο προτέρημα. Μειονέκτημα ίσως είναι το γεγονός ότι αυτή τη φορά ο δίσκος είναι περισσότερο βραδυφλεγής. Δεν υπάρχουν hits και κομμάτια που θα θυμάστε με την πρώτη. Αποκαλύπτεται αργά, και το αρχικά ισοπεδωτικό του στυλ ξετυλίγει τις επιμέρους ιδιαίτερότητές του μετά από πολλές ακροάσεις. Γεγονός που δε συνέβαινε σε μεγάλο βαθμό με αυτό του D'Angelo -πάντα κατά την προσωπική μου άποψη.

"Αn analog girl in a digital world" περιγράφει κάπου τον εαυτό της, και ευτυχώς, η οπισθοδρόμηση αυτή είναι αφαιρετική και πολυσυλλεκτική. Ξέρει τι να πάρει από τον ψηφιακό και τι από τον αναλογικό κόσμο. και τι, ακόμη, από τους πολλούς συνεργάτες της: James Poyser, Jay Dee, Roy Ayers, Stephen Marley, Betty Wright, τον drumer των Roots ?uestlove, τον τρομπετίστα Roy Hargrove, και στο τρομπόνι τον Frank Lacy, αλλά και τον κιθαρίστα Pino Palladino. Μάλιστα, όσο ηχογραφούσε στα Tuff Gong studios του Bob Marley στη Jamaica, η Badu γνώρισε τον γιο του Stephen Marley και τον κάλεσε για το "In Love With You", δημιουργώντας ένα -αν μη τι άλλο- ιδιαίτερο soul-reggae-rap ντουέτο που όμως δεν ξεχωρίζει από την πλειάδα καλών κομματιών (αλλά όχι hits) του Mama's Gun.

Από κάθε πλευρά, το Mama's Gun, είναι ένα album καλοφτιαγμένο, και αν είχε γίνει ένα μικρό ξεκαθάρισμα (θα μπορούσε και να μη διαρκεί 72 λεπτά) θα μιλούσαμε για έναν από τους δίσκους που θα σημάδευαν το 2000. Προς το παρόν όμως, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο σημαντικό ήταν το ντεμπούτο της, και πόσο ο ίδιος περίπου ήχος μοιάζει απίστευτα φρέσκος και σαγηνευτικός τρία χρόνια αργότερα. Η live οργανική άποψη, το φλάουτο, τα keyboards, το percussion και τα υπόλοιπα όργανα φτιάχνουν μια μοναδική ατμόσφαιρα που δεν επιχειρεί να ξεφύγει από το old-school vibe.