"Can I have some breasts please on this screen? Pull your top up and let's have them out for the lads"...
Liam, live...
Μια περίεργη και απογοητευτική χρονιά για τους ίδιους ήταν το 2000. Μετά από ένα μπαράζ προώθησης, συνεχών δηλώσεων, συνεντεύξεων, παρα-συνεντεύξεων και λοιπών μουσικοβιομηχανικών τεχνασμάτων, το νέο τους άλμπουμ βγήκε μέσα σε γενικό ενθουσιασμό που δεν δικαιολογήθηκε από το αποτέλεσμα. Το Standing ήταν ένα, σε γενικές γραμμές, μέτριο album που λίγο έμελλε να αποτελέσει και το κύκνειο άσμα της δισκογραφικής τους πορείας. Έκτοτε, και σε ελάχιστο διάστημα, διάφορα συνέβησαν, λίγο πολύ γνωστά σε όλους και οδηγηθήκαμε στην κυκλοφορία του παρόντος διπλού live album, με το σύνολο της εμφάνισής τους στις 21 Ιουλίου στο στάδιο του Wembley.
Μήπως, με όλα όσα συνέβησαν, οι Oasis έχασαν τη αδυναμία που τους έτρεφε ένα μεγάλο μέρος του βρετανικού κοινού; Δεν θα το λέγαμε, γνωρίζοντας τη νοοτροπία της συγκεκριμένης φυλής, που άλλωστε δεν είχε και λόγο να πάψει να θαυμάζει τα αδέρφια Gallagher για όσα τους έδωσε στα μέσα της δεκαετίας του 90. Τότε που πολλοί θεωρούσαν τον Noel ως έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της εποχής του. Αν μη τι άλλο, κατάφερε στις δύο πρώτες δουλειές να γράψει κάποια κλασικά κομμάτια. Τι κι αν η έμπνευση έχει πλέον στερέψει και ότι μας δίνουν δε μοιάζουν παρά με αφόρητα βαρετά αναμασήματα; Τι κι αν, ακόμα και σε μια live εμφάνιση, μνημονεύεται μόνο μια στιγμή από το τρίτο τους album, και μάλιστα το μετριότατο ‘Stand By Me’; Οι αδυναμίες παραμένουν αδυναμίες, και τα πρώτα τους κομμάτια καταγεγραμμένα στις καρδιές τους.
Αν περιμένατε βαθυστόχαστη κριτική για ένα live album των Oasis, φοβάμαι ότι θα απογοητευτείτε. Όπως και κάθε μεγάλη stadium rock εμφάνιση περασμένων δεκαετιών, είναι η συλλογική συγκίνηση που εκτινάσει τα κομμάτια. Είναι η χαρά 70.000 ομοιοπαθών να βρίσκονται εκεί μαζί για να διασκεδάσουν. Η καλλιτεχνική πράξη δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Η ορμή και το πάθος των παρευρισκομένων, το ομαδικό τραγούδι χωρίς τη φωνή του Liam, τα stadium anthems που βρίσκονται στο φυσικό τους χώρο (και το υλικό του Standing μοιάζει περισσότερο οικείο και "άνετο"), η όρεξη του τελευταίο που μπορεί να αποδίδει μόνο μπροστά σε μεγάλο κοινό (γιατί αλλιώς ...βαριέται), και τέλος η καρικατούρα των δυο αδελφών να μοιάζει απομεινάρι από το παρελθόν, είναι αυτά που προκαλούν τα κάθε είδους συναισθήματα.
Η μουσική βέβαια πηγαίνει μπροστά και εξελίσσεται έστω και πιο αργά στις μέρες μας, οι live χώροι μικραίνουν και ο star γίνεται πιο προσιτός και λιγότερο στημένος, η επικοινωνία γίνεται περισσότερο άμεση με τον καλλιτέχνη και λιγότερο γηπεδική (δηλαδή λιγότερο ως σύναξη φιλάθλων) και πολλά από τα στεγανά δεκαετιών καταρρίπτονται. Εντούτοις, κάθε μεταβατική περίοδος απαιτεί το χρόνο της, και καλά θα κάνουμε να την απολαύσουμε.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
