Everlast - Eat at Whitey's

Μια εντελώς διαφορετική πορεία ακολουθεί ο κύριος Erik Schrody, πρώην rapper των ιρλανδοαμερικανων hip-hoppers House of Pain. 

Όπως και στο σόλο ντεμπούτο του, Whitey Ford Sings the Blues, βρίσκει την τομή μεταξύ hip-hop και ακουστικών blues: Δεν υπάρχουν και ιδιαίτερες διαφορές με εκείνο, πέρα από το ότι τραγουδάει ακόμα περισσότερο και ραππάρει λιγότερο. 

Διάχυτη η μελαγχολία, ιδιαίτερα στα mid-tempo κομμάτια, και κυρίαρχη -και πάλι- η ακουστική κιθάρα. Γύρω από αυτήν περνούν cello, ηλεκτρικό πιάνο, βιολιά, γενικά πολλά έγχορδα για τη δημιουργία της επιθυμητής ατμόσφαιρας και ενός ήχου που ενώ ανακατεύει hip-hop και blues, δεν παραλείπει να περάσει από folk και soul (στο "Love for Real") σταθμούς. 

Η φωνή του Everlast, μπορεί να είναι περιορισμένης εμβέλειας, αλλά τις περισσότερες φορές αυτό λειτουργεί θετικά - αυτή η μονότονη βραχνάδα δεν είναι άψυχη και ταιριάζει απόλυτα με το οργανικό στήσιμο και τις πινελιές των καλεσμένων: Του Carlos Santana, που συνεργάστηκε για το Put Your Lights On, ο οποίος προσθέτει τις trademark εως κλισέ πινελιές του στο Babylon Feeling, του -αποκαλούμενου "human beatbox"- Rahzel στο Children's Story και άλλων. 

Το "Eat at Whitey's" είναι, εν ολίγοις, ένα album που συνεχίζει ταπεινά τα κεκτημένα του ντεμπουτου, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις (ούτε ο Santana δε μας λείπει), πέρα από το μικρό άνοιγμα περισσότερο προς το χώρο της pop, και μερικές αξιοπρόσεκτες χαμηλότονες, μπλουζάτες, μελαγχολικές μελωδίες που θα ικανοποιήσουν και πάλι όσους απόκτησαν το ντεμπούτο.