Bill Laswell - Dub Chamber 3

ΠΜια κυκλοφορία της εξέχουσας αυτής προσωπικότητας της μουσικής που ονομάζεται Bill Laswell -με τίτλο μάλιστα που παραπέμπει στο dub- είναι επόμενο να σου κινεί αμέσως το ενδιαφέρον. Ο Bill Laswell είναι ένας ιδιαίτερος μουσικός που έχει βάλει την υπογραφή του σε πολλά και διαφορετικά μουσικά κεφάλαια που αναφέρονται τόσο στο rock, όσο στην world μουσική (με τους Material) στο dub και τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς (με τις κυκλοφορίες της Axiom) μέχρι και στην κουβανέζικη ρυθμική παράδοση που ανακάτεψε ο αθεόφοβος στο περσινό του Imaginary Cuba.

Η παραγωγικότητα του αποφέρει πολλές κυκλοφορίες σε μικρό χρονικό διάστημα, γεγονός που σε αναγκάζει γρήγορα να χάνεις το λογαριασμό. Το Dub Chamber 3 είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας Sacred System που ηχογραφεί ο Laswell για την εταιρία Roir. Αρχή με το Chapter 1 το 96 συνέχεια με το Chapter 2 το 97 και αλλαγή τίτλου για το τρίτο μέρος (μετά φταίμε εμείς που χάνουμε το λογαριασμό) Dub Chamber 3. Η προσαρμογή αυτή του τίτλου δεν φαίνεται να δικαιολογείται από τις συνθέσεις μια και το dub τοπίο είναι μεν παρόν αλλά διυλισμένο και σχετικά απομακρυσμένο. Εκτός και αν η έννοια του ονόματος είναι ότι στην ουσία όλη η τριλογία είχε τον dub χαρακτήρα και τώρα αποφασίσθηκε να τιτλοφορηθεί αναλόγως στο τρίτο της αυτό 'δωμάτιο'. Όλα αυτά όμως βρίσκονται μόνο στο μυαλό του Laswell οπότε ας επικεντρωθούμε στη μουσική που είναι και ο τομέας που εν τέλει μας ενδιαφέρει.

Το dub chamber 3 αποτελείται από 4 δεκάλεπτες συνθέσεις, στις οποίες συμμετέχουν ουκ ολίγοι guest μουσικοί, με σημαντικότερες τις παρουσίες του εκλεκτού Jah Wobble αλλά και του Nicky Skopelitis στην κιθάρα -παλιοί γνώριμοι όλοι τους.

Το εναρκτήριο Beyond the zero μοιάζει με instrumental outake των Material, ενώ στο Cybotron που ακολουθεί τα πράγματα φαίνονται να βελτιώνονται: ένα όμορφο bassline οδηγεί το τζαμάρισμα των μουσικών, ενώ τα echo, οι ηλεκτρικές εκκενώσεις και τα λοιπά dub στοιχεία συγκρατούνται στο background. Το επόμενο (Devil Syndrome) θα μπορούσε ευκολότερα να χαρακτηριστεί jazz παρά dub (τουλάχιστον στο πρώτο μέρος του) αλλά γρήγορα χάνει την ουσία και δείχνει υπερβολικά τραβηγμένο, όπως συμβαίνει και στο ambient Α screaming comes across the sky που κλείνει το album.

Δυστυχώς τα όμορφα basslines που προφανώς αποδίδονται στο εκπληκτικό δίδυμο Bill Laswell/Jah Wobble στερούνται ανάλογου rhythm section αλλά και ιδεών αφήνοντας τελικά μια άνοστη γεύση. Η φειδώ στις κυκλοφορίες ποτέ δεν χαρακτήριζε τον Bill Laswell. Αντιθέτως αρέσκεται στο να πειραματίζεται σε διάφορα σχήματα και ηχητικά τοπία. Επόμενο είναι όμως με μια τέτοια τακτική το αποτέλεσμα να μην ξεπερνάει πάντα τα επίπεδα του μετρίου.