Busta Rhymes - Anarchy

Ξοδεύοντας τρία album να μιλά για την έκρηξη του κόσμου όταν τα ρολόγια θα έδειχναν "1η Ιανουαρίου 2000 00:00", ο Busta Rhymes επανέρχεται πλέον λιγότερο ως προφήτης και περισσότερο ως ο φίλος με τον οποίο θα διασκεδάζαμε απίστευτα σε ένα party.

Οπωσδήποτε δεν αποβάλλει τις αποκαλυπτικές του εμμονές, το rapping στυλ του και τις περιστασιακές αναφορές που τον έκαναν γνωστό και ως "προφήτη", αλλά πλέον δείχνει την πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ να την χρησιμοποιεί αλλού.

Το πρόβλημα όμως με τον 27χρονο Busta είναι ότι τόσο στην παραγωγή που της λείπουν οι ιδέες, όσο και στους στίχους που αναπαράγουν κάθε street κλισέ, χώνοντας niggaz και bitches στο παιχνίδι (στα "C'Mon All My Niggaz, C'Mon All My Bitches" και "Street Shit"), αλλά βέβαια και σε περισσότερο διδακτικά κομμάτια, όλα είναι απλώς αξιοπρεπή αλλά πουθενά δεν σου κινούν το ενδιαφέρον.

Τα 73 λεπτά του Anarchy αποδεικνύονται τελικά πολλά για το ελάχιστα πραγματικά καλό περιεχόμενο και τις ιδέες που κατεβάζει. Δεν μπορεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ευρηματικότητα των δύο πρώτων album να συγκριθεί με το προηγούμενο και το παρόν album.

Οι συμμετοχές πολλές, και λειτουργούν πράγματι ως θετικές ενέσεις (ο Scott Storch, keyboardίστας και παραγωγός των των Roots ρίχνει ένα πανέμορφο keyboard ριφάκι στο "Bladow!!", οι Raekwon και Ghostface Killah κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο "The Heist" και ο Lenny Kravitz μπολιάζει με τις γνωστές του ροκάδικες εμμονές τους σκληροπυρηνικούς hip-hop ρυθμούς του "Make Noise"), αλλά τα "γεμίσματα" είναι επίσης πάρα πολλά και ...κουραστικά.