David Holmes - Bow Down To The Exit Sign

Το παρελθόν του ξανθομάλλη (πλέον) Ιρλανδού είναι λίγο πολύ γνωστό. Ξεκίνημα με τις κινηματογραφικές ατμόσφαιρες του This Film's Crap, Let's Slash the Seats το 95 και δυο χρόνια μετά το καταιγιστικό Let's Get Killed, το οποίο δεν δυσκολεύτηκε να βρει τη θέση του ανάμεσα στο καλύτερα albums της δεκαετίας. Και αφού δημιούργησε το soundtrack μιας φανταστικής ταινίας για τους δρόμους της Νέας Υόρκης ασχολήθηκε με την επένδυση μιας πραγματικής ταινίας, του χολιγουντιανού Out Of Sight. Εκεί τα πήγε καλύτερα από τους δημιουργούς της ταινίας, φανερώνοντάς μας και εκτός των άλλων και την μεγάλη του αγάπη, την Northern Soul, αφού επέλεξε τραγούδια των Isle Brothers και άλλων από το παρελθόν, μεταξύ των δικών του κομματιών.

Τα dj sets του ήταν χαρακτηριστικά και προδιέγραφαν την πορεία που θα ακολουθούσε. Στο essential mix για το Radio 1 του BBC το οποίο κυκλοφόρησε και σε διπλό cd ξεθάβει funk και soul κομμάτια από το παρελθόν και τα μιξάρει με εκπληκτικό τρόπο με σύγχρονα tracks σε ένα κυριολεκτικά freestyle πανηγύρι.

Δηλώνει ελαφρώς κορεσμένος από την house μουσική και αισθάνεται την ανάγκη να εκφραστεί από άλλους ρυθμούς. Αναμενόμενο είναι το Bow down to the exit sign να είναι ένας αμιγώς rock'n'roll δίσκος. Όπως και να έχει, το Lets Get Killed ήταν μια διαδρομή γεμάτη acid για τον David Holmes. Στο Bow down... την θέση των ναρκωτικών παίρνει η ψυχεδελική χροιά της μουσικής, η οποία περιλαμβάνει rock riffs (Sick City), μπόλικο funk (Living Room), αλλά και soul (Compare to what)

Οι συμμετέχοντες στον δίσκο του δίνουν ξεχωριστή αξία μια και φέρουν την προσωπική σφραγίδα των καλλιτεχνών όπως είχε συμβεί και στο Contino Sessions των Death in Vegas. Η μάλλον ο Holmes προσαρμόζεται ευφυώς στο αντικείμενο του καθενός. Η Martina μοιάζει να κουβαλάει μαζί της το κλειστοφοβικό κλίμα του Tricky, ο Bobby Gillespie την ενέργεια των Primal Scream και ο John Spenser το πάθος των Blues Explosion.

Η συμμετοχή του Spencer στο Bad Thing πραγματικά προξενεί σοκ. Το κομμάτι ηχογραφήθηκε μια μέρα μετά τον χωρισμό του Spencer με την φιλενάδα του, όταν ενώ άκουγαν παλιούς δίσκους με τον Holmes του ήρθε η ιδέα για αυτήν την ''κατάβαση στην κόλαση'' που περιγράφει. Ο αυτοσχεδιασμός οδήγησε αμέσως σε παραλήρημα. Τι περιλαμβάνει αυτή η κατάβαση; Αναπολήσεις από την στιγμή που τη γνώρισε, τα τηλεφωνήματα, τον χωρισμό, και το πώς αισθάνεται τώρα εν μέσο κραυγών απόγνωσης, στην πιο έντονη και συναισθηματική ερμηνεία που ακούσαμε φέτος. ''Κοιτάζω στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου... είμαι νεκρός!!''

Τελικά ένα είναι το σίγουρο. Όσο και να αλλάζει η χροιά των δίσκων που κυκλοφορεί ο Holmes, η μουσική του παραμένει το ίδιο σκοτεινή και εσωστρεφής. Συνεχίζει να αποτελεί το μουντό soundtrack των μοναχικών μας περιπλανήσεων μέσα στην άμορφη αστική μάζα και ναι... κερδίζει για άλλη μια φορά τον θαυμασμό μας.