"Hallelujah, motherfucker", τα ηχεία τρίζουνε, η rock'n'roll ενέργεια μας θυμίζει ότι το ροκ θα υπάρχει και θα υπάρχει όσο υπάρχουν τέτοια acts. "Hallelujah, motherfucker" και το κοινό ακολουθεί. Το κοινό παραληρεί. Το κοινό κραυγάζει.
Και απέξω; Απέξω στοιβάζονται διαμαρτυρόμενοι θεοσεβούμενοι και θεοσεβούμενες τύπου "Λουκά", ανεβάζοντας τις μετοχές του διαβολικού star.
Γιατί, αλήθεια, τι απογοήτευση να προκαλείς και να μη σε προσέχουν. Τι απογοήτευση να προκαλείς για λίγα και μόνο άτομα. Τι απογοήτευση να μην ενδιαφέρεται κανείς για το ότι προκαλείς.
Θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Ομως δεν είναι. Γιατί απλούστατα, ο Marilyn Manson και η παρέα του, o μπασίστας-κιθαρίστας Twiggy Ramirez, ο keyboard-ίστας M.W. Gacy, ο drummer Ginger Fish, και ο κιθαρίστας John5, έχουν στο τσεπάκι τα τραγούδια, έχουν τα μηνύματα, ξέρουν πως να συνδυάσουν και τέλος ξέρουν πως να τα παρουσιάσουν. Τι, τέλειος συνδυασμός, ε;
Είναι φυσικό λοιπόν το κοινό να παραληρεί σε κομμάτια όπως το "The Dope Show" ή το "The Beautiful People", να παρασύρεται στη glam δύναμη του "Rock Is Dead", να ωρύεται στην πανέξυπνη διασκευή του "Sweet Dreams" και να μελαγχολεί σε 70s pop μελωδίες όπως το "The Last Day on Earth".
Μπορεί να λείπει η οπτική επαφή με το show, αλλά η σχεδόν punk ενέργεια που εκπέμπουν οι hard rock/goth/glam συνθέσεις του είναι παρούσα σχεδόν παντού. Στις αγχωτικές, τρομακτικές ερμηνείες, στις διαρκείς κραυγές του κοινού, στις κιθάρες που λυσσομανούν, στα ομαδικά συνθήματα κοινό και Manson, "We hate love, we love hate".
Σε τελική ανάλυση, μπορεί να έχει πλάκα η φάτσα του, το show, η επιτηδευμένη συμπεριφορά του ανθρώπου που απειλείται κάθε στιγμή και το διασκεδάζει, που είναι έτοιμος να την πέσει στους μπάτσους, στους θεοσεβούμενους, στους φιλήσυχους κατοίκους των περιοχών που επισκέπτεται, αλλά αν δεν υπήρχαν τα tunes θα έκανε παρέα με τον ...Alice Cooper αυτή τη στιγμή. Στα αζήτητα...
