Η hyped επιστροφή του Prince σε μεγάλο label (αν και πέρασαν 3 μόνο χρόνια από την τελευταία του κυκλοφορία σε μεγάλη εταιρία), οπωσδήποτε προκάλεσε το ενδιαφέρον όλων μας. Γνωρίζουμε την ιστορία του Prince, τι μας έχει κυριοεκτικά διδάξει, αλλά και τι σούπες έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια με τη δική του υπογραφή. Τι συμβαίνει λοιπόν, με το νέο του πόνημα, "Rave Un2 the Joy Fantastic"; Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Το title track που ανοίγει το album, υπήρχε από το soundtrack του Batman, ξαναδουλεύτηκε, ξαναηχογραφήθηκε, και το αποτέλεσμα είναι ένα 80s party jam, που λίγο συγκινεί. Συνέχεια με το "Undisputed". Funk ψιλο-groove με στρώματα της ηλεκτρονικής ενορχήστρωσης, και το άψυχο rap του Chuck D.
Το "The Greatest Romance Ever Sold" αποτελεί μια μεταξένια bedtime story με ενδιαφέροντα έγχορδα και τίποτα παραπάνω. Το "So Far So Pleased", είναι ένα μέτριο radio-friendly pop ντουέτο με την τραγουδίστρια των No Doubt, Gwen Stefani, να ακολουθεί από πίσω στα φωνητικά, ενώ τα "The Sun, The Moon And Stars", "Man'o'war" και "Silly Game", κινούνται στα γνωστά Prince μπαλλαντιέρικα πλαίσια, άλλοτε sexy, άλλοτε ρομαντικά. Τίποτα νέο. Το "Wherever U Go, Whatever U Do" μπορεί άνετα να διασκευαστεί από κάποια από τις "boy bands" που ξετρελλαίνουν τα πλήθη.
Μοναδικές αξιοσημείωτες στιγμές είναι το "Ι Love U, But I Don't Trust U Any More", το μοναδικό ίσως track του δίσκου που καταφέρνει να αγγίξει την ψυχή του ακροατή (συμμετέχει και η Ani DiFranco με την ακουστική κιθάρα, αλλά ακόμα και αν δεν υπήρχε εδώ, το κομμάτι θα ήταν ακριβώς το ίδιο), η έξυπνη και γκρουβάτη beat διασκευή του hit της Sheryl Crow, "Everyday Is a Winding Road", και το tribute στον James Brown, (στο hidden bonus track) με τον Maceo Parker στο σαξόφωνο.
H επιστροφή του Prince είναι, δυστυχώς, μια απογοήτευση. Απογοήτευση, γιατί μετά από πολλές φανφάρες και διαμαρτυρίες για τη "σκλαβιά", όπως τη χαρακτήρισε, του συμβολαίου που είχε με τη μεγάλη εταιρία, επέστρεψε επίσης σε μεγάλη εταιρία. Απογοήτευση, γιατί εν έτι 1999 - σημαδιακός αριθμός για τον ίδιο - το μόνο που κάνει το νέο του υλικό, είναι να μας θυμίζει ότι συμπληρώσαμε δώδεκα χρόνια από το τελευταίο καλό του album, το "Sign O' the Times". Ο Prince πλέον ακούγεται ως κακό αντίγραφο του εαυτού του, ως ένας καλλιτέχνης της σειράς... His name ain't Prince, and he ain't funky...
