Τίποτε δεν θα μπορούσε να μας προετοιμάσει για αυτό που θα νιώθαμε μόλις ακούσαμε τον νέο δίσκο του αγαπημένου group. Συνηθισμένοι και ίσως εθισμένοι στο υποτονικό και μελαγχολικό κλίμα που κατάφερναν να δημιουργήσουν μέσα στους προήγουμενους δίσκους τους, η έκπληξη μόλις ακούσαμε τις πρώτες νότες του Can We Start Again? ήταν πραγματικά μεγάλη. Γρήγορα uptempo κρουστά, χαρούμενη διάθεση στη χροιά της φωνής του Stuart, γυναικεία soul γεμίσματα και το καταπληκτικό γύρισμα στα μισά του τραγουδιού αμέσως μας έδωσαν το στίγμα για το τι έμελλε να ακολουθήσει.
Τέταρτος studio δίσκος για τους Tindersticks (εξαιρώντας το soundtack του Nenette Et Boni) και η στροφή αυτή ίσως αποδειχτεί σωτήρια για την μπάντα. Είναι κατα τη γνώμη μου αρκετά δύσκολο να χάσει τους απανταχού της fans, αλλά αντίθετα πολύ εύκολο να κερδίσει καινούργιους. Εννέα τραγούδια αποτελούν τον κορμό του album με συνολική διάρκεια τα 43 και κάτι λεπτά. Το τελευταίο αποτελεί εκ νέου μία έκπληξη μιας και οι Βρεττανοί μας είχαν συνηθίσει σε μεγάλες σε διάρκεια δουλειές. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με το θέμα ο τραγουδιστής του group Stuart Staples , απάντησε ότι έκαναν έναν τόσο μικρό δίσκο μιας και όλοι οι μεγάλοι δίσκοι του παρελθόντος μπορούσαν να χωρέσουν στη μία πλευρά μιας 90άρας κασσέτας. Αρκετά αισιοδόξη άποψη θα λέγαμε εμείς.
Τα υπόλοιπα οκτώ κομμάτια του δίσκου πλησιάζουν όλο και περισσότερο το mood των προηγούμενων δίσκων χωρίς όμως να χάνουν αυτή τη νέα οντότητα που βάλθηκαν να τους χαρίσουν τα έξι μέλη του συγκροτήματος. Το δεύτερο κομμάτι ονομάτι "If you looking for a way out" είναι μία διασκευή από το μακρινό πλέον 1980 το οποίο πρωτογνώρισε επιτυχία από τους θρυλικούς Odyssey. Δεν έχω ακούσει την πρώτη εκτέλεση αλλά σίγουρα με ενδιαφέρει μιας και η απόδοση των Tindersticks είναι υπέροχη. Ιδιαίτερα το τελείωμα είναι φανταστικό με τον Stuart να βρίσκεται χαμένος στις σκέψεις του και να παρακαλά «Stop pretending, why don’t you tell me what’s in your heart?» . Το παραπάνω είναι ότι πιο soul μπορείτε να βρείτε σε σύγχρονο δίσκο με την έννοια soul φυσικά να σημαίνει αυτό που πραγματικά πρέπει , δηλαδή τον ήχο και το feeling που έβγαζαν καλλιτέχνες που έγραφαν στις Motown, Stax, Atlantic και Ηι!. Όπως διαβάσαμε και σε διάφορα ευρωπαικά περιοδικά το group επιμένει να μας τονίζει ότι μερικοί από τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες προέρχονται από τον χώρο της soul και συγκεκριμένα πιο κοντά στον ήχο της Hi!, εταιρίας που σε αυτήν έγραφαν μεγάλια αστέρια όπως ο Al Green , η Ann Peebles, o Otis Clay και πολλοί άλλοι.
Το τέταρτο κομμάτι του δίσκου είναι ένα υπέροχο instrumental που μας θύμισε λίγο από τους θρυλικούς Booker T. & The MG’s. Κλεισμένο μέσα σε 2 λεπτά και 54 δεύτερα απελευθερώνει μία θαυμάσια μελωδία ότι πρέπει για ένα καλό κλαψούρισμα! Αν προσθέσετε σε αυτό και το ατμοσφαιρικό "Before you close your eyes" με τα υπέροχα έγχορδα τότε όσο πάμε και πλησιάζουμε το κλίμα του Curtains, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται. Προσωπικά πιστεύω ότι πρόκειται για την κορυφαία στιγμή του album και μπορεί με τη σειρά του να γίνει κλασσικό. Συγκεκριμένα στο 2:37 που το βιολί γίνεται επίμονο και σταθερό το συναίσθημα ξεχειλίζει και δεν πιστεύω ότι μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Τέλος στο λακωνικά καλούμενο CF GF οι στίχοι αρχίζουν και μας μπερδεύουν λιγάκι. Never going to make you cry/ Tell a lie/ Never say goodbye. Ως εδώ όλα καλά , αλλά τι σημαίνει το γεγονός ότι η τελευταία λέξη απομακρύνεται τόσο πολύ χρονικά που πρακτικά ακούγεται μόνη της? Το ύφος του Stuart όταν βγάζει τη λέξη goodbye είναι καθαρό και σαφές. Προς τί, όμως αυτή η αμφιβολία? Ο καιρός θα δείξει. Αυτό που ξέρουμε εμείς είναι ότι η αγαπημένη μπάντα από το Nottingham μας προσέφερε ακόμα ένα πανέμορφο δίσκο για τις κρύες νύχτες του χειμώνα σίγουρα εξίσου ατμοσφαιρικό με τους προηγούμενους αλλά και σαφώς πιο soul από οτιδήποτε παλαιότερο. Ελπίζουμε στο live τους στην Αθήνα να μας αφήσουν άφωνους για ακόμα μια φορά.
