Επιστροφή για τους Stone Temple Pilots, εν έτι 1999, με τη βοήθεια της μηχανής του χρόνου πιθανώς. Μπορεί να προσθέτουν στοιχεία από πολλά διαφορετικά είδη, όπως Jane's Addiction στο fake τους ή Alice In Chains, αν προτιμάτε ("No Way Out"), ψευτο-πένθιμα Jim Morrison-style tracks ("Atlanta"), Bowie ("Sex & Violence" & "Prunο") και Todd Rundgren επιρροές ("Glide"), κατά βάθος, όμως, παραμένουν πιστοί στις grunge-based ρίζες τους.
Ομως το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Αφού υπάρχει ακόμα κόσμος πιστός στο συγκεκριμένο είδος, γιατί να μην καλύψουν το κενό αυτό οι STP, εφόσον αυτό είναι που ξέρουν καλύτερα να κάνουν;
Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι τα πάντα εδώ μοιάζουν μισοτελειωμένα. Ιδέες που δεν δουλεύτηκαν, παραγωγή που όλο και κάτι της λείπει, μέτριο ενδιαφέρον. Εκτός από το πολύ καλό "Church on Tuesday", που δανείζεται από τα καλύτερα της pop των 60s και του εναλλακτικού rock των 90s, όλα τα υπόλοιπα tracks δεν σε προκαλούν και ιδιαίτερα για να τα απολαύσεις. Ισως μπορούμε να προσθέσουμε το γλυκόπικρο "Sour Girl" με τη λιτή, αέρινη παραγωγή του και την ένταση του "Down" που ροκάρει άσχημα, ακόμα περισσότερο απ' οτιδήποτε μπορούμε να θυμηθούμε στο ντεμπούτο τους, "Core". Συνολικά, όμως, το "No.4" σου δίνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει από οποιαδήποτε μπάντα "της σειράς", και αυτό είναι το χειρότερο...
