'To Midnite Vultures είναι το πρώτο μόνο μισό! Το άλλο μισό έχει σχεδόν συμπληρωθεί και θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2000'. Κάτι οι δηλώσεις σαν και αυτές που έκανε ο Beck στο MTV, κατι ο πανικός της Geffen για την πιθανή επιλογή του να κυκλοφορήσει κάποιο δίσκο σε ανεξάρτητη εταιρία (όπως έκανε και παλιότερα άλλωστε). Κάτι η αναμονή για την πραγματική συνέχεια του Odelay που δεν ήταν το Mutations (όπως μας δήλωσε και ο ίδιος ο Beck άλλωστε) και σίγουρα ότι ακούς ένα δίσκο πριν την κυκλοφορία του και συνεπώς πριν γραφτεί και τυπωθεί οτιδήποτε, σου προξενεί μια επιπλέον περιέργεια και ανησυχία για το τι θα ακούσεις.
Το ευχάριστο είναι ότι αυτό που άκουσα δεν με δυσαρέστησε καθόλου. Με μια εύκολη θεώρηση θα μπορούσες να κατατάξεις το Midnite Vultures κάπου μεταξύ του Odelay και του Mutations αλλά αυτό δε λέει και πολλά από μόνο του. Μια ματιά στα κομάτια του ίσως είναι πιο διαφωτιστική.
Ξεκίνημα με το Sexx Laws, που επιλέχθηκε και ως πρώτο single. Πνευστά, synthies μέχρι και μπάντζο, λούπες που παραπέμπουν άμεσα στο παρελθόν… ε, σίγουρα δεν είναι το 'Mutations' αυτό που ακούμε και ο Beck θέλει να το συνειδητοποιήσουμε από το πρώτο κιόλας κομμάτι.
Και σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με έναν μέτριο δίσκο, μας το κάνει και αυτό αμέσως σαφές στο 'Nicotine and Gravy'. To 'μίξερ' του Beck παραγεμίζει πάλι με διπλά φωνητικά, δύστροπες κιθάρες, μέχρι και ανατολίτικα πνευστά … όλα συνδυασμένα. Άψογο!
'Mixed Bizness': Uptempo με φωνητικά που θυμίζουν Mick Jagger και πολύ πολύ δεμένος ρυθμός. Α, και παραπέμπει σε πράγματα που έχουμε ακούσει στο παρελθόν αλλά δεν έχει νόημα να εντοπίζουμε τις αναφορές πλέον. Γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να τελειώσουμε ποτέ, οπότε ας περιοριστούμε στην αίσθηση που μας δίνουν τα κομάτια, αυτό είναι που έχει σημασία άλλωστε.
'Get Real Paid': Εδώ τα synthies αναλαμβάνουν τον έλεγχο αλλά (σοκ) με μια εντελώς 80'ς αισθητική, καθαρά electro με την κιθάρα για άλλη μια φορά να με το ζόρι να συγκρατεί τις funky παρεκτροπές της. Μάλλον η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου πάντως….
Το 80'ς feeling συνεχίζεται κάπως και στο 'Hollywood Freaks' (τι εύστοχος τίτλος! ) αλλά με τα electro στοιχεία να παραχωρούν διακριτικά το πρωτεύοντα ρόλο σε χαλαρό ραπάρισμα. Οι cool ρυθμοί συνεχίζονται και στο 'Peaches and cream' με ψηλά φωνητικά και slide κιθάρες. Η παραγωγή αγγίζει το τέλειο σε κάθε κομμάτι.
Και πριν προλάβει να κάνει μια τυχόν κοιλιά το album έρχεται το 'Out of Control'. Υπέροχος ρυθμός, synthies και οι κιθάρες άψογα δεμένες - πιθανόν ένα μελλοντικό single. O εκλεκτός Johny Marr είναι ο καλεσμένος στο Milk and Honey. Ενώ τα πράγματα φαίνονται να ξεκινούν σε δυνατούς κιθαριστικούς ρυθμούς, πάλι επιστρέφουμε στα 80'ς και καταλήγουμε σε μια ακουστική κιθάρα, αλλά πλέον έχουμε συνηθίσει αυτές τις αλλαγές και δε μας ξενίζει τίποτα στον Beck.
Και έτσι απλά, χαλαρά και 'sexy' περνάμε στο 'Beautiful Way'. 'Such a beautiful way to brake your heart' μας τραγουδάει εδώ και δεν έχουμε κανένα λόγο να διαφωνήσουμε άλλωστε, ειδικά όταν κάνει και την εμφάνιση της η γνώριμη μας φυσαρμόνικα.
Όσο και αν προσπαθείς να κατηγοριοποιήσεις τη δομή των κομματιών πάντα εμφανίζονται απρόβλεπτα σημεία είτε με πνευστά είτε με synthies. Ίσως όχι τόσο απρόβλεπτα οσο στο Odelay αλλά αυτός ίσως να είναι ο λόγος που το Midnite Vultures φαίνεται πιο δεμένο και ενιαίο.
'Pressure zone': άλλο ένα ωραίο τραγούδι που πολύ θα ήθελαν οι Blur να το βουτήξουν και να το βάλουν σε κάποιο δίσκο τους. Και κλείνοντας με το 'Debra', ο Beck μπαίνει στα λιβάδια της soul! Όχι πια διακριτικά αλλά εντελώς απροκάλυπτα και φυσικά ταυτόχρονα. Πάνω που είχαμε παραδεχθεί ότι δεν είναι δυνατόν να μας ξενίζει πλέον ο Beck, εδώ με δυσκολία τον αναγνωρίζουμε.
Μετά από 50 λεπτά φτάνει το φινάλε ενός πληρέστατου δίσκου από κάθε άποψη. Μα καλά, πως έγινε και να ακούσουμε όλους αυτούς τους ήχους, όλους αυτούς τους ρυθμούς και να μας φαίνεται ο δίσκος τόσο δεμένος και ολοκληρωμένος; Μόνο ο Beck το γνωρίζει αυτό. Άπλωσε για άλλη μια φορά το χέρι του αδιακρίτως στο παρελθόν (Stones, T Rex, Prince - όλοι βρίσκονται εδώ) και παρουσίασε κάτι τόσο ευφάνταστο και σημερινό. Και σου δίνει την αίσθηση ότι δεν προσπάθησε καθόλου για να το πετύχει. Τα κατάφερε εντελώς αβίαστα και απλά... Ίσως τελικά να έχουν απόλυτο δίκιο όσοι τον χαρακτηρίζουν ιδιοφυΐα...
Ο καλλίτερος δίσκος του Beck και χωρίς πολύ σκέψη στους καλλίτερους της χρονιάς. Θα μου λύσει σίγουρα τα χέρια για κάποια χριστουγεννιάτικα δώρα, αλλά εσείς μην τον θυσιάσετε για δώρο, αν πρώτα δεν τον έχετε χαρίσει στον εαυτό σας!
