Μέσα από την "rocktronica" επανάσταση που έχει αγκαλιάσει η μουσική βιομηχανία ξεπηδούν κατά καιρούς ατίθασοι λάτρεις του συνδυασμού φυσικών οργάνων και ηλεκτρονικής μουσικής, οι οποίοι διαχωρίζουν τις εμπνευσμένες και πρωτότυπες ψυχώσεις τους από τις ξαφνικές αγάπες κάθε mainstream αοιδού ή group. Διαλέγουν πάντα τον "άλλο" δρόμο και, πριν καλά καλά οι υπόλοιποι συνειδητοποιήσουν τι παίζεται, προχωρούν παρακάτω για νέα πράγματα.
Oι Death In Vegas, χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της κατηγορίας αυτής, losers (στο παρόν) και νικητές (στο μέλλον), ακολουθούν τη δικιά τους μετάφραση του όρου. Ροκάρουν με beats, samples και παραμορφωμένες κιθάρες. Αλλά με το δικό τους, moody, σκοτεινό και ψυχεδελικό τρόπο.
To "The Contino Sessions" όμως, το δεύτερο album του group, δεν είναι απλά διαφορετικό από ότι άλλο ακούμε αυτή την εποχή. Είναι ταυτόχρονα ένα 100% επιτυχημένο παράδειγμα των δυνατοτήτων που έχει η ενσωμάτωση rock οργάνων στην ηλεκτρονική μουσική.
Το album ανοίγει με το "Dirge". Με απλή κιθάρα και chilling "la, la, la...", πριν εισέλθουν οι σιγά σιγά οι μανιασμένες κιθάρες. Το μπάσο σταθερό και κολλητικό, τα keyboards φρικαρισμένα, τα effects τρομακτικά, στο τέλος δε, χάνεσαι κυριολεκτικά ή πιάνεσαι απ'όπου μπορείς και ακολουθήσεις.
Το opening track είναι ενδεικτικό της φιλοσοφίας του The Contino Sessions, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παρανοϊκό μουσικό rollercoaster, του οποίου τους ρυθμούς αρχίζεις σιγά σιγά και συνηθίζεις. Οταν όλα φαντάζουν απλά αναμένεις την έκρηξη. Οταν ακούς το εκκλησιαστικό όργανο, αναμένεις τα υπόλοιπα όργανα και τα effects να το καταπλακώσουν. Οχι απότομα. Η μαγεία του The Contino Sessions είναι ότι κάθε κομμάτι σε φέρνει στον εικονικό του κόσμο, σιγά σιγά, χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις. Και η έκρηξη έρχεται σαν οργασμός μετά από ατέλειωτα ερωτικά παιχνίδια.
Οι Death In Vegas επανέρχονται με ένα art-rock διαμάντι, στο οποίο όμως δεν υπάρχει κάποιο βαθύ νόημα, κάποιο κρυμμένο μήνυμα που πρέπει να αποκρυπτογραφήσεις. Οι λιγοστοί στίχοι - φράσεις (όπως "[There are] eggs-bearing insects hatching in my mind" στο "Soul Auctioneer" ή το "What am I? I'm a murderer" από τον Iggy Pop στο dark rock track "Aisha") στοχεύουν κατευθείαν στο συναίσθημα. Η ομορφιά είναι εγγενής και άμεση. Η παράνοια, εμπνευσμένη. Η ψύχωση, κολλητική. Η έλλειψη σεβασμού για κάθε είδους όρια, ευλογημένη. Damn cool!
