Βάλτε KoRn, Limp Bizkit, Kid Rock ή Serial Joe δίπλα στους Rage Against the Machine και το αποτέλεσμα θα είναι μόνιμα το σημείο "2". Οι τελευταίοι δημιούργησαν ένα ολόκληρο είδος με το ντεμπούτο τους πριν 7 χρόνια και εξακολουθούν να είναι οι κορυφαίοι - και όχι απλά από σεβασμό. Τα 45 λεπτά εκγρήγορσης και θορύβου του "The Battle of Los Angeles" είναι η καλύτερη απόδειξη.
Mπορεί ηχητικά να έχουν κολλήσει στο metal-rap είδος, να αγαπούν ταυτόχρονα Hendrix και Public Enemy, hard rock, rap και funk (εδώ ίσως προσθέτουν λίγο περισσότερο από το τελευταίο), αλλά τολμώ να πω ότι αυτή τη φορά το μείγμα είναι καλύτερο από ποτέ.
Ο κιθαρίστας Tom Morello σε μεγάλη φόρμα να προσομοιώνει απίστευτους ήχους και ο Zack παθιασμένος όπως πάντα, να ενισχύει το ρυθμό και να πατάει το κουμπί για την έκρηξη στο ρεφρέν. Μια μπάντα που νιώθει ότι δεν χρειάζεται χαλάρωση. Εκγρήγορση και μόνο εκγρήγορση - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Κιθαριστικές επιθέσεις σαν τα "Guerilla Radio", "Maria", "Hungry People", ανήκουν άνετα στις κορυφαίες στιγμές της μπάντας, μαζί με το "Broken Man", το "War Within A Breath" (ο συνδυασμός σκοτεινής μουσικής σε δυνατό background), το rap funk του "Calm Like a Bomb" - τι να πρωτοαναφέρει κανείς. Μπορεί η επιστροφή του 1996 να μην ήταν η αναμενόμενη, αλλά το "The Battle of Los Angeles" αποδεικνύει ότι δεν είχαμε τυχαία στηρίξει τόσα πολλά πάνω στο ντεμπούτο τους. Thank God!
Και επιπλέον από το staccato rap στυλ του Zack de la Rocha να περνούν καυστικοί στίχοι για τη γκλαμουριά, το Hollywood, την καταναλωτική κοινωνία ("tha Dow Jones skyin', tha cell block live stock, tha bodies they buyin'"), τη φτώχεια ("New Millennium Homes"), τους μπάτσους (τους οποίους αποκαλεί γουρούνια). Κοινωνικοπολιτικά θέματα με ίσως μονοκόμματη προσέγγιση και κάποιες φορές γενικολογίες (αρρώστια που έχουν σαφώς κληρονομήσει οι περισσότερες ελληνικές rock μπάντες) και όπως θα λέγαμε οι περισσότεροι ουτοπικές επαναστάσεις.
Αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι φανερό ότι οι Rage Against the Machine δεν θα αλλάξουν το κόσμο, αλλά και μόνο με την ιδέα ότι θα αναγκάσουν πέντε ανθρώπους παραπάνω να σκεφτούν και να αντιδράσουν με τα δικά τους "όπλα" ενάντια σε ότι τους φρακάρει τη σκέψη, ότι προσβάλλει τη νοημοσύνη τους, ότι τους απειλεί να μην σκεφτούν διαφορετικά, ότι τους θέλει δέκτες και μόνο, ότι τους σπρώχνει σε ένα ανούσιο τρόπο ζωής που δεν τους ευχαριστεί, η προσπάθειά τους αξίζει τον κόπο.
Δείτε το σαν ένα ειλικρινές μανιφέστο, ένα επαναστατικό αλλά πάνω απ'όλα ανθρώπινο rock - γιατί αν μη τι άλλο τείνουμε να ξεχάσουμε ποιο είναι το νόημα αυτής της λέξης. Και υπό αυτό το πρίσμα αξίζει ένα ευχαριστώ στον 34χρονο απόφοιτο του τμήματος κοινωνιολογίας του Harvard Morello και την παρέα του.
