Αλλο ένα θύμα της επιτηδευμένης ωριμότητας. Του "καλλιτέχνη" που ως solo πλέον "καλείται" να αποδείξει την "άλλη πλευρά" του, αλλά δεν του "βγαίνει". Στο Euphoria Morning, ο Chris Cornell - στην περίπτωσή μας - καλείται να αποδείξει κάτι που δεν είναι.
Δεν είναι David Gates, δεν είναι Beatles (αν και προσπαθεί στο "Can't Change Me"), δεν τα πάει καλά με pop gospel φόρμες (στο bluesy "When I'm Down"). Οχι ότι τα κομμάτια του είναι άσχημα. Απλα είναι αρκούντως μέτρια, και αν δεν υπήρχε η υπογραφή του, ούτε καν θα μπαίναμε στον κόπο να φιλοξενήσουμε το συγκεκριμένο album στη στήλη των reviews.
Το "Euphoria Morning" είναι γεμάτο από pop μελωδίες, μερικές πλούσιες ενορχηστρώσεις, και μια εναλλακτική φωνή ακόμα και όταν ερμηνεύει ακουστικά, pop ή blues κομμάτια, άγρια και ευθραυστη ταυτόχρονα. Και επιπλέον έχει κι αυτή τη γεύση των Soundgarden (αμυδρή βέβαια...), και τις Zeppelin επιρροές ("Pillow of Your Bones"), αν και το midtempo είναι ο βασικός κανόνας. Αλλα όλες (μα όλες) οι συνθέσεις είναι τόσο μέτριες που χρειάζεσαι μαξιλάρι για να τις απολαύσεις...
