Μάλλον - πολύ - καθυστερημένα, αναφερόμαστε σε ένα από τα album της χρονιάς. Μια η αναμονή για να το συνδυάσουμε με τη συνέντευξη, μια το rockwave festival (πριν και μετά), άφησαν στην άκρη μία από τις πιο όμορφες ηχητικές διαδρομές που έχουμε ακούσει.
Μιλάμε για το νέο Moby και τη νέα προσέγγισή του στον pop / soul (και όχι τόσο στον electronica) κόσμο. Eκλεκτικός όπως πάντα, funky όσο ποτέ, με blues χρώματα, κάμποσες gospel πινελιές, λυρισμό και ambient ατμόσφαιρες (ειδικά στο δεύτερο μισό του). Oλα αυτά έχουν ζυμωθεί πανέμορφα με τη βοήθεια ενός μοναδικού μελωδικού πυρήνα, και της αγάπης του Moby για τις φωνές των αρχών του 20 αιώνα.
Στο νέο του album υπάρχουν τα πάντα. Fatboyslim-ίζοντα κομμάτια, υπνωτιστικές μπαλάντες, κινηματογραφικός ήχος, rap, beats - τι να λέμε τώρα. Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Διάσπαρτοι ήχοι, κατακλύζουν το album, ήχοι που γίνονται ένα σώμα που σέρνεται στο σκοτάδι, κι έπειτα ξεγλιστρά στο πολύτιμο φως της ημέρας. Και το φόντο να εναλάσσεται. Μια ασπρόμαυρο, μια έγχρωμο, μια ξεσηκωτικό, μια ραγισμένο και πένθιμο.
Το "Honey" ανοίγει το album με hip-hop breakbeats και μας στέλνει σε προ-1945 αφρικανοαμερικάνικες μουσικές, πρωτού αναλάβουν καθήκοντα τα "Find My Baby" με κολλητικές ορχηστρικές γεύσεις και κλασικές dance floor σειρήνες, και "Porcelain" - ένα κατευναστικό, ατμοσφαιρικό, λυρικό tune από αυτά που απαρτίζουν την πλειοψηφία του Play.
Ακολουθεί ίσως ένα από τα κομμάτια του 1999, αν όχι της δεκαετίας που κλείνει. Το "Why Does My Heart Feel So Bad", είναι ένα παράπονο, αλλά και ωδή παράλληλα στην καθαρτήρια λειτουργία της θλίψης - που αποτελεί και το βασικό άξονα των νέων πονημάτων του Moby. Η μουσική απλώνεται σαν σύνολο μορίων χρώματος μέσα σε ένα υγρό, μεθυστικό, αλλά πικρό ποτό που καταλαμβάνει λίγο λίγο κάθε περιοχή του σώματος. Gospel φωνητικά, μοναδική ατμόσφαιρα, και δάκρυα στα μάτια.
Το "South Side" με rap, κιθάρες και beatάκι δεν είναι ότι πιο πρωτότυπο έχω ακούσει, αλλά λειτουργεί σαν ένα ευχάριστο διαλειμμα πριν την πρώτη Massive Attack απόπειρα του "Rushing" - ένα κομμάτι με έντονα τα ανοιχτά χρώματα και το ταξιδιάρικο πιανάκι.
Και πριν προλάβεις να αφαιρεθείς, έρχεται το κιθαριστικό "Bodyrock" για να κλέψει λίγο από τη δόξα του Fatboy Slim, και να ανάψει λίγο τα αίματα, πριν το "Natural Blues", στο οποίο βρίσκει κανείς το Moby παγιδευμένο σε ένα απλοικό φωνητικό sample. Η όλη υπόθεση θυμίζει Fatboy Slim και πάλι, όχι με την έννοια που το έθεσα προηγουμένως αλλά για την ευκολία με την οποία παίρνει ένα φωνητικό σλογκαν ας πούμε, και το "απλώνει" σε ένα ολόκληρο κομμάτι. Η συνέχεια του album γίνεται με μια Underworld απόπειρα. Οχι ότι δεν σε προκαλεί να σηκωθείς από την πολυθρόνα και να αρχίσεις να χορεύεις, αλλά οι συγγένειες με τους προαναφερθέντες είναι προκλητικές. Και από εδώ και πέρα τα πράγματα γίνονται όλο και πιο σκοτεινά. Μετά από ένα μικρό trip hop διάλειμμα γεμάτο ρομαντικές, σκυθρωπές εικόνες ("Down Slow") έχουμε ακόμα μια εκλεκτική παλιομοδίτικη βουτιά αλά Honey ("Run On") και ένα ατμοσφαιρικό trip hop track ("If Things were Perfect"), ότι πιο κοντά έχει ποτέ κυκλοφορήσει ο ίδιος στους Massive Attack.
Kαι λίγο πριν μπούμε στην τελική ευθεία, ο σκηνοθέτης αλλάζει τα πάντα. Μέσα Αυγούστου, λέει, και μια παρέα κάθεται γύρω από τη φωτιά σε κάποια ερημική παραλία. Ο Moby παίρνει την ακουστική κιθάρα και παίζει μια γνωστή μελωδία. Τους στίχους της δεν τους γνωρίζει κανείς ("Everloving", λέει, ονομάζεται). Ολοι αρκούνται σε κάποια ψιθυριστά "μμμμ", ενώ από κάποιο σταματημένο αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου ακούγεται ένα αργό beat με τη συνοδεία ενός ονειρικού piano.
"Για σταθείτε ρε παιδιά", κάνει ο Moby, και πετάγεται ως το ζευγαράκι που έχει αράξει έξω από αυτό και απλά αρκείται στο να κοιτάζει ξαπλωμένο και αγκαλιασμένο τα αστέρια, με τη συνοδεία της μαγευτικής μελωδίας. Λίγα λεπτά αργότερα τα δύο κομμάτια γίνονται ένα, και ο Moby συνοδεύει όπως μπορεί το ambient κομμάτι με το έτοιμο beat.
Είναι πολύ αργά πλέον, τα γέλια έχουν κοπάσει, οι μπύρες έχουν τελειώσει, κανείς δεν μιλά, μόνο κάτι ψιθυρίσματα επιδοκιμασιών διακόπτουν την ονειρική ατμόσφαιρα. Καθώς ακούγεται από τα ηχεία του αυτοκινήτου το μινιμαλιστικό αλλά γλυκό σαν τη νυχτερινή αύρα, "Inside", ο Moby αφαιρείται, ακολουθώντας τους υπόλοιπους. Παρατάει για λίγο την κιθάρα. Το βλέμα πλέον θολό, και μοιάζουν όλοι να ταξιδεύουν με τη σκέψη τους. Ο Moby έχει αναλάβει μια αποστολή. Να μην αφήσει κανέναν να ξεφύγει από το ομαδικό αυτό όνειρο πριν την αυγή. Ηδη παίζει με την κιθάρα του το "Guitar flute & strings", και κάποιοι περίεργοι φυσικοί ήχοι (που βρέθηκε το φλάουτο;) μοιάζουν να συνοδεύουν. Τι να ξέρουν οι επιστήμονες...
Τελικά το ζούμε, το βλέπουμε, το ονειρευόμαστε; Οι ήχοι του "The Sky Is Broken" μοιάζουν τόσο ονειρικοί για να είναι αληθινοί. Ενα ποίημα (κάτι μεταξύ άσκησης διαλογισμού και ερωτικής τελετής) απαγγέλεται σε απέραντους χώρους που σε κάνουν να νιώθεις άβολα μικρός. Τίποτα όμως απ' αυτά δεν συμβαίνει. Το "My weakness", ξεκαθαρίζει τα πάντα και τα μπερδεύει ταυτόχρονα. Βρισκόμαστε αλλού, πιο κοντά στην έξοδο. Την θέλουμε; Πλέον, ναι. Δεν βρισκόμαστε πλέον εκεί.
Είμαστε παγιδευμένοι σε έναν απέραντο εκκλησιαστικό χώρο, με ένα υποβλητικό μισοσκόταδο και την αμυδρή λάμψη των κεριών. Σχεδόν μηχανικά πλησιάζουμε προς την πύλη του ιερού, που σιγά σιγά ανοίγει. Ο χώρος πλημμυρίζει φως. Το όνειρο τελείωσε...
