Επιστροφή για ένα θρυλικό όνομα της μουσικής, τον Carlos Santana, το μοναδικό percussive groove και η παθιασμένη κιθάρα του οποίου είναι αναγνωρίσιμα από χιλιόμετρο.
Και τι επιστροφή ε; Με μια ντουζίνα νέων ή παλιότερων stars που υπόσχονται να δώσουν κάτι από την φρεσκάδα τους (στην πρώτη περίπτωση) ή από τα ιδιαίτερα χρώματα του ήχου τους (στην δεύτερη).
Το ερώτημα είναι το όλο project "λειτουργεί"; Και δεν εννοώ αν έχουμε τον Santana που έχουμε συνηθίσει (τον "παλιό καλό Santana" όπως θα έλεγαν και οι κολλημένοι) γιατί αυτόν ούτε μπορούμε πλέον να τον έχουμε, ούτε είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από εμάς θα τον ήθελαν.
Δόξα τω Θεώ ο άνθρωπος μας έχει δώσει άπειρα δείγματα του ταλέντου του κλεισμένα σε cd ή βινύλιο, και το τελευταίο που προσωπικά θα ήθελα θα ήταν ένα "από τα ίδια". O κόσμος (αλλά και η εταιρία του) με λίγα λόγια είχε ανάγκη από ένα νέο, φρέσκο, σημερινό Santana, με το ίδιο ομως πάθος, το ίδιο άφθονο συναίσθημα να βγαίνει από την κιθάρα του, το μοναδικό συνδυασμό ρυθμού και ψυχής για τον οποίο βαπτίστηκε ως ο βασιλιάς του latin rock 'n' roll.
Η απάντηση λοιπόν στο παραπάνω ερώτημα είναι ότι λειτουργει εν μέρει. Αν μιλάμε για κομμάτια τύπου "Do You Like The Way", μια σύνθεση και παραγωγή της κατα τ' άλλα αγαπημένους μου Lauryn Hill (οπότε καταλαβαίνετε περίπου για τι πράγμα πρόκειται) η απάντηση είναι όχι. Κυρίως εδώ, αλλά και λίγο ως πολύ σε όλο το album (εκτός μερικών καθαρών latin rock κομματιών) η κιθάρα του Θεού Carlos χρησιμοποιείται ως κάτι δευτερεύον που απλά συμπληρώνει το κομμάτι, κάτι σαν sample ή συμπληρωματικό της ατμόσφαιρας όργανο.
Είπαμε όμως ότι εν μέρει λειτουργει, καθώς εκτός του ότι υπάρχουν οι κλασικές Santana κομματάρες Corazon Espinado, (Da Le) Taleo και El Farol, και του καταπληκτικού instrumental Migra που αναμιγνύει afro και κελτικες επιρροές, έχουμε μια όμορφη - pop - συνεργασία με τον Dave Matthews που τραγουδάει στο "Love of My Life", έναν Eric Clapton όπως πάντα μοναδικό να κλείνει με κιθαριστικό ντουέτο το album - ακόμα και το πιασάρικο "Smooth" με την ψευτοπαθιασμένη ως συνήθως ερμηνεία του Rob Thomas των Matchbox 20 (θα το λέει μέχρι και στα εγγόνια του) δεν είναι άσχημο.
Και για να μην θεωρηθώ "γκρινιάρης", ένα τέτοιο album είχαμε ούτε και εγώ δεν θυμάμαι πόσο καιρό να ακούσουμε από τον Carlos και τους υπόλοιπους. Και μόνο η all-star ατμόσφαιρα, με τους Eagle-Eye Cherry, Wyclef Jean, Eric Clapton, Rob Thomas, Everlast, Wyclef Jean, Lauryn Hill να περνούν από κάθε κομμάτι αρκεί για να σου φτιάξει τη διάθεση, έχοντας στο μυαλό όλες τις "χλιαρές" τελευταίες κυκλοφορίες του.
Μπορεί να μη συγκρίνεται με τα latin-hippie anthems του παρελθόντος, το μοναδικό υβρίδιο rock, pop, jazz, salsa και κυρίως της κιθάρας που "κλαίει" ("Yo, Carlos, man, you're makin' that guitar cry" όπως ακούμε και στο Maria Maria), αλλά στα 52 του είναι ότι καλύτερο μπορούσαμε να περιμένουμε.
