Με το πρώτο άκουσμα του νέου album του ή των Jamiroquai (ως γνωστόν στο συμβόλαιο αναφέρεται μόνο ο leader της μπάντας, Jay, και σχεδόν όλοι τον ταυτίζουν με το group) προβληματίστηκα. Σχεδόν ότι άκουσα στο Synkronized ήταν γνωστό: Απλοποιημένο funk για τις μάζες, soul από τα 70s, wah-wah κιθάρες, boogie-wonderland beats.
Σκεφτείτε τον Stevie Wonder κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70, με disco ρυθμούς και βαθύ bass groove. Δεν το έκανε ο ίδιος, ακόμα και όταν υπήρχαν όλες οι δικαιολογίες και οι trendy πιέσεις για να το κάνει, το κάνει ο κλώνος του σε μια εποχή που οπωσδήποτε ρίχνει περισσότερο φιλικές ματιές προς τη disco (κι αποενοχοποιεί οτιδήποτε προκαλούσε τότε τη γενική κατακραυγή), σε μια εποχή που το house όχι μόνο διατηρεί τις ρίζες του (έχουμε πει εξάλλου πολλές φορές ότι η disco είναι η βάση του house club ήχου), αλλά θεωρεί χρέος του να δανείζεται samples και αυτούσια κομμάτια από αυτές.
Με λίγα λόγια, κάποιοι μπορεί να μιλήσουν για ένα retro δίσκο, αν αφαιρέσουμε φυσικά τον παράγοντα σύγχρονο beat, το μόνο μάρτυρα του έτους δημιουργίας του. Και εν μέρει ίσως να έχουν και δίκιο. Σε μια περίοδο όμως που η συγκεκριμένη κίνηση του παρελθόντος θεωρείται trendy, είναι λογικό να υπάρχει και η άλλη άποψη.
Αν μπερδευτήκατε από τις παραπάνω αναλύσεις, θα σας πω πως κι εγώ αυτά τα διλήμματα έχω πάψει από καιρό να τα θεωρώ σημαντικά για την αξία ενός album, αρκεί να υπάρχουν δυνατές συνθέσεις που να δικαιολογούν αυτά τα εγχειρήματα. Και στην περίπτωσή μας, υπάρχουν.
Στο κάτω - κάτω ο άνθρωπος είναι φανερό ότι γουστάρει αυτή τη μουσική, τη βρίσκει - πως να το κάνουμε - με το '70s funk-soul και απλά πιστεύει ότι μπορεί να ενσωματωθεί αυτούσια στα clubs και τα house parties της εποχής μας. Οι προθέσεις του νομίζω ότι είναι ξεκάθαρες. Aν σας "κάνει κάτι" αυτή η μουσική, αλλά δεν έχετε και τα (δικαιολογημένα κατ'εμε, καθώς ακόμα και μέσα στο Avopolis υπάρχουν διαφορετικές απόψεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα) κολλήματα του στυλ "αν είναι να ακούσω μια από τα ίδια, ξεθάβω τον Stevie, ακούω λίγο από Earth, Wind & Fire ή boogie κόλπα από τους Kool & The Gang, και στανιάρω", τότε αυτό το album είναι για σας.
H disco άποψη του "Canned Heat", το αξιόλογο funk-rock του "Black Capricorn Day", το P-funk του Planet Home, το "Riders in the Storm" πιάνο στο instrumental space jam "Destitute Illusion", το techno-funk με αφρικανικές επιρροές του "Supersonic", αλλά και το "Deeper Underground" για όσους δεν είχαν την ατυχία να αγοράσουν το soundtrack του Godzilla, θα σας συντροφεύσουν ευχάριστα τους καλοκαιρινούς μήνες. Πάντα βέβαια έχοντας την παραπάνω υπόθεση κατά νου.
