Τι κάνει ένα (ή δύο - δεν είναι αυτό το θέμα μας) ευφυές συγκρότημα όταν μετράει εκατοντάδες κλώνους στη σύγχρονη electronica; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, κάθε άλλο παρά εύκολη είναι για μας που καθόμαστε σε μια καρέκλα με το καφεδάκι μας και απολαμβάνουμε τη θέα της οθόνης.
Πόσο μάλλον για κάποιους ευτύχησαν (ή δυστύχησαν) να δουν τα "big beats" τους να ξεφεύγουν από την underground κοινότητα και να γίνονται πιπίλα στο στόμα κάθε wanna-be electronica star ή κάθε πανέξυπνου παραγωγού που κατέχει άριστα την samples τέχνη (βλ. Fatboy Slim).
Για να λύσω λοιπόν εξ' αρχής την απορία σας, no more big beats, guys! Κάπως έτσι μας είπαν οι Chemicals, ξεφεύγοντας προσωρινά ή μόνιμα από το γνωστό, νεωτεριστικό ήχο του Exit Planet Dust και το ραφινάρισμά του στο Dig Your Own Hole.
Μια πρώτη γεύση πήρατε με το χιτάκι (μπορείτε να το εκλάβετε όπως θέλετε, μέσα θα πέσετε πάντως ότι και να πείτε) "Hey Boy Hey Girl". Ακούγοντας το album δύσκολα κατανοεί κανείς γιατί επιλέχθηκε (υπάρχουν πολλές ανώτερες στιγμές εδώ), αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πάντως δείχνει πάνω κάτω τις dance floor κατευθύνσεις του νέου album.
Υπάρχουν όμως πολλά άλλα tracks που θα λατρέψετε. Να πω για το παλιομοδίτικο bassline του Let Forever Be, την Manchester χροιά του φευγάτου "Out Of Control" (η παρουσία του Sumner κάνει μπάμ από χιλιόμετρο), τις folk αναζητήσεις του "Dream On" (με τα εύθραυστα φωνητικά του Jonathan Donahue των Mercury Rev), το country feeling του Asleep From Day (Hope Sandoval ε, και μη μου πείτε ότι δεν κάνετε κέφι την φωνή των Mazzy Star)! Ολες οι συμμετοχές εδώ δικαιολογούν την παρουσία τους, αντίθετα με ότι συμβαίνει σε ανάλογα "φιλόδοξα" projects.
Στο "Surrender", το δίδυμο στήνει ένα διαβολεμένο, ηδονιστικό, πολυρυθμικό party μοντέρνας dance, με στρώματα από samples, breakbeats εδώ κι εκεί, funk και acid grooves. Aκόμα και house ρυθμοί χωρούν στο ίδιο album πλάι σε ρομποτικά Kraftwerk tunes.
Οι Chemicals χρησιμοποιούν βέβαια το συνδυασμό ηλεκτρονικών beats και κιθάρας, αλλά πλέον σε περιορισμένες ποσότητες, που ίσως δεν χάνουν σε δυναμισμό (δεν μπορείς να ακούσεις ένα τέτοιο album με χαμηλωμένο το volume του ενισχυτή σου), αλλά πλέον βγάζουν και άλλα στοιχεία, πιο ευγενικά, νωχελικά ή ταξιδιάρικα, χωρίς να λείπουν και οι καθαρά ακουστικές, folk στιγμές. Είναι το ψυχεδελικό πέπλο που απλώνεται πάνω από την πλειοψηφία του album, κάποια υπνωτικά φωνητικά, θα σας γελάσω. Είναι πολλά τα στοιχεία που κάνουν το "Surrender" έναν πολύ καλό δίσκο. Σίγουρα όχι ότι κορυφαίο έχουν βγάλει οι Chemicals (να είμαστε λίγο σοβαροί), αλλά ένα album για το οποίο αξίζει να δώσετε το πεντοχίλιαρο.
