Οταν μιλάμε για τον ιδιοφυή Steven Malkmus και την παρέα του, δεν αναφερόμαστε σε μια δυσκίνητη μπάντα, αλλά σε μια ομάδα μουσικών που έχει βάλει ως στόχο της την εξέλιξη, και το πετυχαίνει, έστω και με αργά βήματα.
Απόφοιτοι της σχολής του θορύβου, οι Pavement σιγά σιγά άρχισαν να παίζουν με styles και tempos καταλήγοντας στο πιο μελωδικό σκαλί του rock 'n roll.
Το υπέροχο πρώτο τους album ανθολογούσε μεταφορικά και με το δικό του τρόπο, ορισμένες από τις καλές στιγμές των Velvet Underground, ενώ στο επόμενο κατόρθωσαν να μετουσιώσουν τη μουσική των μεγάλων stars του rock 'n' roll (βλέπε Neil Young, τις κιθάρες και τους ρυθμούς των Rolling Stones, τους Velvets βεβαίως βεβαίως, αλλά και τους σύγχρονους rock anti-stars Sonic Youth) σε κάτι εντελώς διαφορετικό και μη αναγνωρίσιμο. Το Crooked Rain, έδειξε ότι ήταν στο χέρι τους να μετατραπούν σε μια μεγάλη μπάντα. Μιλάμε για έναν εκ των κορυφαίων δίσκων της μετα-Nirvana εποχής, πιασάρικο, αρκετά διαφορετικό όμως από το "Wowee Zowee" που ακολούθησε, δείχνοντας τις αντιεμπορικές προθέσεις τους.
Tο Brighten The Corners ήταν ακόμα ένα τέλεια σχεδιασμένο album με πολύ πιο light, αέρινους ήχους, ευαίσθητες μελωδίες, ακόμα και Bacharach γραφή.
Το νέο τους album τους πάει λίγο παρακάτω. Τι κι αν δεν έχει καμία σχέση με τις πρώτες τους ηχογραφήσεις; Η μπάντα εξελίσσεται - όπως δείχνει - διαρκώς, και στην 5η της κυκλοφορία αναμιγνύει με τέλειο τρόπο folk, country, ψυχεδέλεια, γνήσιες pop ευαισθησίες και περίεργους στίχους (σήμα κατατεθέν).
Γλυκές φωνητικές αρμονίες, μελαγχολικές ατμόσφαιρες και πάνω απ'ολα μια μοναδική, σχεδόν μαγική 70s prog rock αίσθηση σε όλο το album, καθιστούν το Terror Twilight ως ένα από τα κορυφαία της χρονιάς, και ίσως το καλύτερο της καριέρας τους.
Σε εικοσιτετρακάναλο πλέον studio με τον Nigel Godrich (Radiohead, Beck) στην παραγωγή, έχουν φύγει για τα καλά από το lo-fi trip, και κατασκευάζουν μεγαλοπρεπή στην παραγωγή κομμάτια, αλλά παράλληλα βραδυφλεγή, ή για να ακριβολογώ κομμάτια που απαιτούν όχι πολλά, αλλά προσεκτικά ακούσματα.
Κατά τη διάρκειά του νιώθεις σαν ένα παιδάκι που ανακάλυψε ένα δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια, τόσο πολλά που και το ίδιο πελαγώνει από τη θέληση να τα ανακαλύψει όλα. Από την άλλη μπορείς να αφήσεις τις μελωδίες να έρθουν μόνες τους, σιγά σιγά, και να εντυπωθούν μια και καλή. Και όταν αυτό γίνει, να έχεις εξασφαλίσει την τέλεια ηχητική συντροφιά για τις πρώτες πρωινές ώρες.
